Ζήτησα από τον φίλο μου Ηλία Θεολόγου να «καταθέσει» σε φωτογραφίες την άνοιξη όπως τη βιώνει εκείνος στο χωριό του, στην Αναστασιά των Σερρών. Και εκείνος ανταποκρίθηκε άμεσα. Μου έστειλε μέσω messenger  υπέροχες φωτογραφίες που λίγο αργότερα ανέβασε και στο προφίλ του και τον ευχαριστώ πολύ, γι’ αυτό.


Είναι υπέροχο να βλέπεις τη φύση σ’ αυτή τη μοναδική στιγμή της αναδημιουργίας, καθώς περνάει από την εποχή του χειμώνα σ’ αυτή την όμορφη εποχή, λίγο πριν το καλοκαίρι… Στο χωριό του Ηλία έχει πολλές κερασιές… Τα κεράσια γίνονται γρήγορα. Για πότε από τα άνθη περνάει στον καρπό και από εκεί στην ωρίμανση είναι κάτι που εντυπωσιάζει.


Και προφανώς όλη αυτή την ομορφιά της άνοιξης δεν είναι κάτι που μπορώ να τη θαυμάζω μόνο εγώ. Κι αν κρίνω από τις αναρτήσεις φίλων αυτή την περίοδο στους διάφορους διαδικτυακούς τόπους προφανώς είναι κάτι που αρέσει… Και γιατί όχι; Πλαστήκαμε από τον Δημιουργό μας με το πλεονέκτημα να μπορούμε να χρησιμοποιούμε όλες  τις αισθήσεις μας και να απολαμβάνουμε κάθετι από τη δημιουργία…


Κάθομαι και θαυμάζω τις φωτογραφίες του Ηλία και λέω πως παντού είναι έτσι όμορφα. Κι αν ακόμα και στην τσιμεντούπολη της Αθήνας που μένουμε εμείς υπάρχουν εστίες λουλουδιασμένες και ανθισμένες, φαντάσου τι μπορεί να γίνεται στην επαρχία, όπως μετά τις βροχές, ο ήλιος βοηθά, το πράσινο να θεριέψει.


Δεν έχω πάει ακόμα στην Αναστασιά και το θέλω… Είναι εκεί άνθρωποι, φίλοι μου αδελφοί μου, κατασταλαγμένοι στο τι θέλουν και τι ζητούν από τη ζωή τους, όπως ο φίλος μου Ηλία με τη σύζυγο του, Κατερίνα που αποφάσισαν να περάσουν εκεί τα στερνά τους σε μια ζωή πιο ήρεμη, απλή, χωρίς άγχος και στρες.


Είναι γραμμένος στο… μπλοκάκι μου ο προορισμός, όπως και άλλοι που οι φίλοι μου με καλούν (με καλή καρδιά, αυτό είναι βέβαιο…) για φιλοξενία. Χαίρομαι, γιατί γι΄ αυτό εκπαιδευόμαστε. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς πλούσιος για να έχει πρόσχαρη καρδιά. Αυτό είναι κάτι το εσωτερικό. Καλλιεργείται και ψάχνει τρόπους και αφορμές για να βγει.


Κάτι τέτοιες ώρες χαίρομαι στ’ αλήθεια για τους φίλους που έχω γνωρίσει εδώ, στο διαδίκτυο. Αποδεικνύεται περίτρανα έτσι, πως κανένα μέσο από μόνο του, δεν είναι κακό. Εμείς το κάνουμε καλό ή κακό, από τη χρήση που έχουμε αποφασίσει να κάνουμε. Δεν χρειάζεται λοιπόν δαιμονοποίηση το μέσον. Διάκριση χρειάζεται.