Τις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε σήμερα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ τις είδα στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στο Instagram. Φαίνεται, η καλή μας φίλη Ευτυχία σε ώρα προσφοράς, ακόμα και πέρα από τη δύναμη της με συναδέλφους της ή φίλες που τη στηρίζουν στο κοινωνικό παντοπωλείο που διατηρεί ο Δήμος στους Ασίτες…


Η Ευτυχία, όπως και οι τρεις συναδέλφισσες της ή φίλες της (δυστυχώς δε γνωρίζουμε τα ονόματα τους, αλλά είναι παράδειγμα προς μίμηση…) προσφέρουν κυριολεκτικά κοινωνικό έργο στους οικονομικά αδύναμους συνανθρώπους μας που ζουν σ’ αυτή τη γεωγραφική περιοχής της Κρήτης… Κι αυτό τις φέρνει ακόμα πιο ψηλά στα μάτια μας.


Το επάγγελμα της, η δουλειά της είναι κοινωνική λειτουργός. Αλλά έχει επιλέξει η ίδια να δίνει πραγματικό νόημα στη δουλειά της με το να συμμετέχει με την ψυχή της και την καρδιά της… Ναι, ξέρουμε πολύ καλά τι λέμε, όπως ξέρει και εκείνη που έχει αποφάσισε να κάνει το καλύτερο που μπορεί όλες τις ώρες της μέρας…


Στο κάτω – κάτω, αυτό το δημοσίευμα έχει γίνει εν αγνοία της… Μπορεί και να ενοχληθεί όταν το δει, από σεμνότητα, επειδή ρίξαμε τους προβολείς πάνω της… Αλλά στις δύσκολες μέρες που ζούμε πρέπει, πρέπει, έχουμε ανάγκη να πιαστούμε και να πάρουμε κουράγιο από θετικά παραδείγματα… και η Ευτυχία είναι ένα από αυτά.


Αυτό το φορτηγό με τη γεμάτη καρότσα από φρούτα, ιδιαίτερα πορτοκάλια της εποχής και λαχανικά ήρθε από την Πολιτεία με σκοπό να μοιραστούν σε όσους τα έχουν πραγματική ανάγκη για να επιβιώσουν σ’ αυτούς τους καιρούς της κρίσης. Θα μπορούσε να πει: Δεν είναι δουλειά μου μένα να σηκώνω βάρη. Και θα είχε δίκιο, κορίτσι είναι όχι εκφορτωτής.


Όμως με χαμόγελο μπήκε στη διαδικασία με τα άλλα κορίτσια να ξεφορτώσουν το φορτηγό και στη συνέχεια να ετοιμάσουν σακούλες για να τα προωθήσουν σε όσους πραγματικά τα έχουν ανάγκη… Και δεν είναι αυτό, ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που το κάνει… Το να τους δώσει κανείς ένα μπράβο δημόσια, είναι λίγο…


Σε τέτοιους ανθρώπους του κόσμου, υποκλίνεται κανείς… Αν στηρίζεται κάπου αυτή η κοινωνία και δεν έχει διαλυθεί από τις επιθέσεις που δέχεται, είναι από το ζεστό λόγο, την αγάπη και άδολη προσφορά τέτοιων ανθρώπων… Χαίρομαι να τους βλέπω. Μακάρι να ήμασταν πιο κοντά να τους σφίξω το χέρι. Αλλά Κρήτη – Αθήνα έχουν μια κάποια απόσταση…