Είχα καιρό να πάω θέατρο. Και ειλικρινά το χάρηκα χθες που πήγαμε στο θέατρο «Αμιράλ» να δούμε το έργο της Δάφνης Ντυ Μωριέ «Η Παλίρροια του Σεπτέμβρη» σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και διασκευή – σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη.

Και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους ηθοποιούς Ελένη Ερήμου, Αλέκο Συσοβίτη, Γιώργο Ζιόβα, Βίκυ Καλπάκα και Διονύση Ποταμίτη αφού κατάφεραν για δύο ώρες περίπου να μας «αιχμαλωτίσουν» στο υπόγειο της οδού Αμερικής. Κατάφεραν να δώσουν ζωή σ’ ένα έργο που γράφτηκε από μια ανήσυχη συγγραφέα που αν ζούσε σήμερα θα ήταν… 103 χρονών! Ωραίες ατάκες, έξυπνο στη δομή του και στην εξέλιξη έργο, θαυμάσια ατμόσφαιρα με πρόγραμμα ολόκληρο το βιβλίο που περιείχε λέξη προς λέξη το θεατρικό έργο.

Ερωτικό δράμα τα χαρακτηρίζουν και πώς να μην είναι αφού ό άρτι αφιχθής γαμπρός της κόρης, ερωτεύεται την πεθερά του κι εκείνη… ανταποκρίνεται.

Και λίγα λόγια για το έργο:

Η ιστορία ενός απαγορευμένου έρωτα, που εκδηλώθηκε ταυτόχρονα με την παλίρροια του Σεπτέμβρη στην Κορνουάλη της Αγγλίας, 20 χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το κοινό στην παράσταση των 9.30 ήταν μετρημένο και αξιόλογο. Παρακολουθούσε ήρεμο και παρενέβαινε με χειροκροτήματα στα καίρια σημεία. Αλλά και στους ηθοποιούς της σκηνής και τους συντελεστές αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Φύγαμε αργά το βράδυ πιο γεμάτοι. Κρύβει τελικά θησαυρούς η θεατρική αίθουσα και αξίζει τον κόπο να την επισκεπτόμαστε πιο συχνά…