Λαύριο – Ανάβυσσος και Σαρωνίδα, μια ξεχωριστή ημέρα που εξελίχθηκε σε… εκδρομή
Άλλη μια αναμνηστική φωτογραφία από το Λαύριο που επισκεφθήκαμε την περασμένη Πέμπτη. Μια πρώτη γεύση την πήρατε με το χθεσινό μας σημείωμα. Αλλά υποσχέθηκα πως θα έχει και συνέχεια. Και ιδού, κρατάμε την υπόσχεση μας… Διότι τα λόγια τα τιμούν οι πράξεις…
Στην μαρίνα του Λαυρίου… Τα σκάφη αραγμένα στη σειρά. Και δίπλα ακριβώς η καφετέρια, όπου μπορεί κανείς να απολαύσει το ποτό του με καλή συντροφιά. Εμείς δεν είχαμε στη διάθεση μας πολύ χρόνο… Κι έπρεπε να τον διαχειριστούμε όσο πιο καλά μπορούσαμε.
Αυτό που μας άρεσε πολύ στο Λαύριο ήταν τα κτίρια του… Όπως αυτό εδώ, ας πούμε, στο λιμάνι. Χαμηλές, παραδοσιακές κατασκευές, όπου το κεραμίδι στη στέγη, κυριαρχεί… Φρεσκοβαμμένα, προσεγμένα ως την τελευταία πτυχή τους, όμορφα στα μάτια του επισκέπτη…
Δείτε κι αυτό που διάλεξα να φωτογραφηθώ εγώ… Δεν είναι υπέροχο; Ξεχωριστή η αρχιτεκτονική του… Με βάρος πολύ στις ξύλινες κατασκευές και τα γήινα χρώματα… Δεν είναι καθόλου τυχαίο που αρέσει τόσο πολύ η πόλη του Λαυρίου σε όποιον τη δει για πρώτη φορά…
Τελευταία φωτογραφία στο λιμάνι με φόντο τη Μακρόνησο, στο βάθος. Μετά, φύγαμε… Μέσω Σουνίου φτάσαμε στην Ανάβυσσο. Είμαστε πολύ τυχεροί μιας και οι προσπάθειες μας βοήθησαν και βρήκαμε τους φίλους του παππού Διονύση, που ψάχναμε. Καθίσαμε κοντά τους καμιά ώρα, τους χαιρετήσαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Είχε προχωρήσει το μεσημέρι πια και πεινάγαμε… Λίγο μετά τη Σαρωνίδα, στο 39ο χιλιόμετρο της λεωφόρου Σουνίου, σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον δίπλα στη θάλασσα, βρήκαμε την ταβέρνα «Τα καλάμια» του μπάρμπα Μιλτιάδη και γευτήκαμε τα υπέροχα φαγητά του με βάρος στα ψάρια.
Ο Κωνσταντίνος που δούλευε ως γκαρσόνι στην ταβέρνα μας τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες… Ήταν άνθρωπος της δουλειάς. Χαμογελαστός, κάθε φορά που έφερνε ένα μεζέ στο τραπέζι είχε και ένα αστείο να μας πει… Μας διηγήθηκε τη ζωή του μέσα σε δέκα λεπτά και μας συντρόφεψε με την κουβέντα στο φαί μας. Καλή παρέα… Και δεν το έκανε μόνο σε μας…