Κάθε φορά που ετοιμάζω ένα καινούριο φύλλο του «ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών» την κάνω αυτή τη διαδρομή Αθήνα – Πέραμα κι από κει με το καραβάκι στη Σαλαμίνα, τα Παλούκια, να δώσω ύλη στην Πόπη και να επιστρέψω στη βάση μου. Χρόνια τώρα, η ίδια διαδρομή, κάθε δυο μήνες.


Τον πρώτο καιρό που ανέλαβα την έκδοση της εφημερίδας, ήταν μηνιαία... Κι αυτό το ταξίδι γινόταν πιο συχνά. Καμιά φορά βέβαια ερχόταν και η Πόπη στο Πέραμα, αλλά τώρα είναι νιόγενη μαμά στο δεύτερο παιδί της κι αυτό δεν μπορεί πια να γίνει. Έτσι την εξυπηρετεί ο σύζυγός της, Νίκος. Μπορώ να το καταλάβω…


Υπάρχει μια συνέπεια στις ώρες που λέμε. Έχει την αξία του, αυτό. Επειδή, έτσι κι αλλιώς είναι ένας δρόμος με τη μηχανή από την Ομόνοια που βρίσκεται το γραφείο μου. Ο χρόνος είναι μια πολύ σημαντική υπόθεση… Και τα καραβάκια είναι πάντα εκεί και περιμένουν. Φεύγουν κάθε τέταρτο και το εισιτήριο από τα 90 λεπτά που ήταν, ανέβηκε στο ένα ευρώ.


Δεν κάθομαι καθόλου στην πόλη, τα Παλούκια. Δεν έχει νόημα… Είμαι, άλλωστε, μόνος μου. Στο κάτω – κάτω δεν βρίσκομαι εδώ για τουρισμό, αλλά για τη δουλειά και μάλιστα συγκεκριμένη. Η εφημερίδα την ύλη της οποίας πήρα χθες και την «έστησα» σε κασέ την ίδια ημέρα, πρέπει να κυκλοφορήσει μέσα σε μια εβδομάδα. Και πάντως πριν φύγουμε για το μικρό μας ταξίδι, στην Κρήτη.


Ιδιαίτερα στην επιστροφή, το καραβάκι ήταν γεμάτο από ναυτάκια που υπηρετούν στο ναύσταθμο του νησιού. Πολλά από τα Ι.Χ. και τις μηχανές που βρίσκονται πάνω του, είναι δικά τους. Θα βγουν για λίγο έξω, θα δουν τους δικούς τους και θα επιστρέψουν στη βάση τους. Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι μεγάλο προνόμιο να μπορείς να κινείσαι άνετα…


Ανεβάζω τις πρώτες φωτογραφίες στο Fecebook. Τις ίδιες αυτές φωτογραφίες χρησιμοποιώ σ’ αυτή την ανάρτηση στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Είναι ακριβώς αυτό που ονομάζουμε μοίρασμα. Και ξέρω πως σας αρέσει. Το επιδοκιμάζετε με τα σχόλια που κάνετε. Αλλά είναι και για μένα μεγάλο προνόμιο να μπορώ να επικοινωνώ μαζί σας. Το θέλω και το επιδιώκω…


Οι λεζάντες αυτές σκαρώθηκαν  πάνω στο καραβάκι…  Στο τέταρτο που χρειάζεται για να πιάσει λιμάνι. Μ’ αρέσει να περνάω έτσι παραγωγικά το χρόνο μου. Και το κάνω... Οι παλιοί αναγνώστες μου και όσοι με γνωρίζουν από κοντά, έχουν δει τα χαρτιά μου στην κωλότσεπη που με βοηθούν στο γράψιμο. Έτσι έχω γράψει τα περισσότερα κείμενα, εδώ.


Το τεύχος που ετοιμάζουμε τώρα είναι το 406. Υπήρξε κι ένα ζήτημα με τα capitalcontrols που επηρέασαν και τη λειτουργία της Ομοσπονδία των συνταξιούχων ΟΣΕ με πρώτο θύμα την εφημερίδα Ο ΤΥΠΟΣ. Τώρα που κάπως άρχισε να συνέρχεται το σύστημα η εφημερίδα μπήκε ξανά στη ρότα της… Τη «στήσαμε» μάλιστα πολύ γρήγορα καθώς υπήρχε ύλη γι’ αυτό… Θα τη δείτε άλλωστε εδώ την ερχόμενη εβδομάδα…