Χθεσινή φωτογραφία στο καφέ του Κήπου του Μουσείου, επί της Πατησίων… Έχουμε μόλις ολοκληρώσει το έργο μας και είπαμε να καθίσουμε να πάρουμε ένα ποτό στη δροσιά του και να αντιμετωπίσουμε έτσι τη ζέστη του Ιουλίου. Καλή ιδέα… Πραγματικά, το ζήσαμε πολύ όμορφα…


Διότι, τι θέλει ο άνθρωπος για να νιώσει καλά; Λίγα, μικρά πράγματα χρειάζονται, ανάσες ζωής τις λένε κάποιοι φίλοι και νομίζω ότι έχουν δίκιο… Και όλοι τις έχουμε ανάγκη… Μέχρι να φύγουμε για λίγο εκτός Αθηνών για περισσότερη χαλάρωση… Εκεί, κατά τον Αύγουστο…


Όσο όμως είμαστε στην πόλη, θα έχουμε μερικές μικρές δικές μας στιγμές σαν αυτή που οργανώσαμε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης με τους φίλους μας Γιάννη και Εσθήρ. Μετά τις οκτώ, όταν άρχισε να σουρουπώνει, πήγαμε με το αυτοκίνητο στο πανέμορφο Άλσος Βεϊκου…


Είναι σούρουπο κι έχει κιόλας αρχίσει να νυχτώνει, γι’ αυτό οι φωτογραφίες δεν είναι και τόσο καθαρές. Τις δημοσιεύω όμως γιατί εκτιμώ ότι έχουν την αξία τους, ως κίνηση πολύ ανθρώπινη… Η παρέα ήταν πολύ όμορφη και η συζήτηση πολύ επωφελής για όλους μας. Το απολαύσαμε…


Απλώσαμε ένα σεντόνι και μια πετσέτα πάνω στο γρασίδι και καθίσαμε… Μόνο για τον παππού Διονύση είχαμε φροντίσει να πάρουμε μια καρέκλα για να καθίσει… Στα 97 σου μάλλον δεν νιώθεις και τόσο άνετα στο γρασίδι… Υπάρχουν και κάποιοι περιορισμοί που οφείλουμε να τους λάβουμε υπόψη μας…


Με όρεξη και με διάθεση ακόμη και για παιχνίδια… Ποιος είπε ότι όλα αυτά είναι τελικά μόνο για τα παιδιά; Στο κάτω – κάτω της γραφής, παιδιά είμαστε όσο έτσι νιώθουμε… Και το Άλσος Βεϊκου είναι υπέροχο, είτε για περπάτημα, είτε για θερινό σινεμά, είτε για μια συναυλία στο ανοιχτό θεατράκι του…


Κατά τις 10:30 πήραμε το δρόμο για την επιστροφή. Την ώρα που στο κέντρο η ζέστη δεν υποφέρονταν, εδώ, στο Άλσος Βεϊκου είχε αρχίσει να… περονιάζει το κρύο και η υγρασία. Και δεν είχαμε προετοιμαστεί, ώστε να πάρουμε μαζί μας ένα καλοκαιρινό μπουφάν. Και άντε, εμείς το ψιλοαντέχαμε… Ο παππούς Διονύσης όμως, παρόλο που ήθελε να το «παίξει» δυνατός, δοκίμαζε τις αντοχές του…