Σαββατόβραδο με εκδηλώσεις στο πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα πήγαμε μια βόλτα και περπατήσαμε στα στενά του δρομάκια – μονοπάτια, ανάμεσα στα δέντρα και το πράσινο που αυτή την εποχή οργιάζει. Κι ήταν στ’ αλήθεια όμορφη…


Διάλεξα συνειδητά αυτά τα μικρά μονοπάτια… Ήταν νωρίς ακόμα, ο ήλιος δεν είχε πέσει και μπορούσες να περπατήσεις και να τον χαρείς αυτόν τον περίπατο. Ακόμα και στον παππού Διονύση άρεσε και συχνά έλεγε πως είναι άδικο να ζήσει τόσο χρόνια στο Αιγάλεω και να μην το γνωρίζει.


Προσπάθησα να του εξηγήσω πως δεν είναι ο μόνος… Είναι σαν, η ίδια η Πολιτεία να το κράτησε σκόπιμα υποβαθμισμένο. Και πραγματικά, αν γυρίσει κανείς πίσω και δει, αυτό θα αντιληφθεί… Τα συμφέροντα και η αδιαφορία «έπνιξαν» μια όμορφη, πράσινη γωνιά της Αθήνας με ιστορία.


Για την ιστορία και τον πολιτισμό θα μιλήσουμε μια άλλη φορά… Ή μάλλον έχουμε πει τόσα πολλά από τούτη την ιστοσελίδα που ούτε για το Θραψανό δεν έχω πει… Θα επανέλθουμε όμως σύντομα… Για την ώρα ας μείνουμε λίγο στο πράσινο και τη φυσική ομορφιά του.


Ο Μάιος είναι ιδανικός μήνας για βολτούλα, εδώ. Κι είναι μεγάλο, 140 στρέμματα, δίπλα σε μια κατοικημένη περιοχή της πρωτεύουσας, πέντε λεπτά μόλις από την Ομόνοια… Έχει δροσιά, δεν έχουν πιάσει ακόμα οι ζέστες και μερικές στιγμές νομίζεις πως είσαι μόνος. Εσύ και το κελάηδημα των πουλιών…


Οι εκδηλώσεις γίνονται στην άλλη πλευρά του πάρκου… Πήγαμε κι από κει περπατώντας. Είδαμε την Ματίνα και τον Αλέξανδρο που εκπέμπει από εκεί ζωντανά, διαδικτυακά το «Ράδιο – Ιστόφωνο». Έχω κάνει κι εγώ από τα μικρόφωνά του εκπομπές στο παρελθόν, όταν λειτουργούσε η δημοσιογραφική μου ομάδα.


Πανέμορφη ετούτη η πικροδάφνη… Τη είδα από μακριά και όταν περάσαμε από κοντά της δεν έχασα την ευκαιρία να τη φωτογραφίσω… Γέμισε η μηχανή μου από τα άνθη της και μπορεί να μην είναι αλήθεια, αλλά εγώ νομίζω ότι μυρίζει κιόλας ευωδιές, ξεχωριστές…


Τα παιδιά παίζουν ή κάνουν ποδήλατο… Αισθάνονται όμορφα, προστατευμένα σε ένα ασφαλές περιβάλλον κι αυτό είναι όμορφο και δύσκολο να το συναντήσεις συχνά στην πολύβουη Αθήνα… Τα μονοπάτια χωμάτινα, αυθεντικά. Κάποια στιγμή νομίζεις ότι είσαι σε χωριό στην καρδιά της Αθήνας…


Το χορτάρι κάτω, δεν είναι μεγάλο… Ίσως για την εποχή να ήταν μεγαλύτερο. Ας είναι. Όπως και να ‘χει, εμείς την απολαύσαμε χθες το απόγευμα αυτή τη βόλτα. Και στον παππού Διονύση άρεσε. Τόσο που κουράστηκε να περπατάει μαζί μας. Δεν ήθελε να ξαποστάσει σε κάποιοι παγκάκι… Κι όλο έλεγε: «Μα, να μην το ξέρω…»