Ήταν απόγευμα… Λίγο μετά τις οκτώ, όταν η Λίλα μας πήρε και μας πήγε μια βόλτα στη θάλασσα του Μεγάλου Πεύκου. Να ολοκληρωθεί όμορφα η μέρα μας. Κι εμείς, καμιά δεκαριά, ίσως και περισσότεροι φίλοι, ανταποκριθήκαμε. Και δεν χάσαμε…


Είναι υπέροχη η θάλασσα αυτή την ώρα… Πάντα ήταν δηλαδή, αλλά μου φαίνεται ότι αυτή την περίοδο είναι ακόμα πιο όμορφη… Απέναντι από το Μεγάλο Πεύκο που βρισκόμαστε εμείς, η Σαλαμίνα, άρχισε να φωτίζει, ήδη. Φανταστικό το σούρουπο…


Τα βότσαλα, η άμμος, το απαλό κυματάκι… Σα να χαϊδεύει την αμμουδιά, απαλά, πολύ απαλά, λες και ήταν ένα γλυκό, όμορφο δικό τους παιχνίδι με τον ξεχωριστό ρυθμό τους… Μ’ αρέσει να ακούω το φλοίσβο… Είναι σαν την ανθρώπινη αναπνοή, αγαπημένου προσώπου…


Άφησα την παρέα να προχωρήσει λίγο κι έμεινα πίσω… Ήθελα να απολαύσω, όσο πιο πολύ γινότανε ετούτη την ξεχωριστή ομορφιά… Και νομίζω ότι τα κατάφερα... Κράτησα μέσα μου, κάτι από την αρμύρα της για να με συνοδεύει όλη την εβδομάδα στο συνηθισμένο τρέξιμο…


Πολύ μ’ αρέσει αυτή η ώρα… Είναι το σούρουπο. Η ώρα που η μέρα αρχίζει να φεύγει σιγά – σιγά και να… παραδίδει στο σκοτάδι και τη νύχτα. Να ξανακάνει τον κύκλο της ζωής, να ξεκουραστούμε για να ξαναζήσουμε όμορφες στιγμές…


Ναι, μια τέτοια κουβέντα είναι που με συναρπάζει… Δίπλα ακριβώς στη θάλασσα. Ο Δήμος κάτι λέει… Δεν ξέρω τι, δεν είμαι αδιάκριτος. Προσέξτε όμως με πόσο ενδιαφέρον παρακολουθεί την κουβέντα ο μικρός αδελφός, εγγονός του Περικλή Γιαννουρή. Τι όμορφα που συμπληρώνουν το κάδρο…


Ύστερα πάλι έσκυψα για άλλη μια φορά κάτω στα βότσαλα… Εκεί που σκάει το απαλό κυματάκι κι έμεινα να θαυμάζω τα όρια της θάλασσας και Εκείνον που τα τοποθέτησε τόσο σοφά… Πόσες όμορφες σκέψεις μπορεί να κάνει κανείς, αλήθεια… Για δείτε το λίγο…


Μοιάζει με την πρώτη ματιά σαν ποτάμι, αλλά δεν είναι έτσι… Η θάλασσα που χωρίζει το Μεγάλο Πεύκο από τη Σαλαμίνα είναι πεντακάθαρη κι αυτό, όπως μας είπαν οι ντόπιοι οφείλετε στα ισχυρά ρεύματα… Μπορείς να πας και με καραβάκι απέναντι… Αλλά δεν είχαμε χρόνο.


Είχε πλησιάσει πια η ώρα που έπρεπε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Βράδιαζε κιόλας… Κι είχαμε περάσει πραγματικά υπέροχα. Είχαν φροντίσει γι’ αυτό, εκείνοι που μας κάλεσαν… Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να πάρουμε μαζί μας μερικές όμορφες εικόνες σαν κι αυτές…