Βρέθηκα χθες Κυριακή μεσημέρι στο Μενίδι, ανάμεσα σε φίλους, σε ένα τραπέζι φιλοξενίας, καλεσμένος… Για περισσότερες από τρεις ώρες περάσαμε συζητώντας ανάμεσα σε διαλεχτούς μεζέδες και καλή συζήτηση… Πολύ .όμορφη εμπειρία…


Τη φωτογραφία αυτή την είδα αργότερα… Τραβήχτηκε χωρίς να το ξέρω με αγάπη και δείχνει τα πλούσια ελέη που υπήρχαν στο τραπέζι… Μου φάνηκε όμορφη καθώς αποτύπωνε μια αληθινή στιγμή χωρίς καμιά επιτήδευση, ακριβώς όπως τη ζήσαμε χθες…


Είχα την ευκαιρία, καθώς ο καιρός ήταν καλό, ανοιξιάτικος, να περπατήσω λίγο στη γειτονιά και να θαυμάσω την ανθισμένη φύση που μέρα τη μέρα γίνεται και πιο όμορφη… Εικόνες παρμένες από τις αυλές των σπιτιών της γειτονιάς… Χωρίς καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία…


Ή από μια πρασιά στον ακάλυπτο χώρο με τις μαργαρίτες να κυριαρχούν παντού… Ένα λουλούδι ταπεινό, άγριο, που δεν κρατάει πολύ στη ζωή… Οι πρώτες μεγάλες ζέστες του καλοκαιριού θα είναι καταστρεπτικές. Ως τότε όμως θα δίνουν καθαρά το στίγμα της άνοιξης…


Από όποια πλευρά κι αν τις δεις είναι όμορφες… Μια σταλιά χώρος, ένα οικόπεδο ανοιχτό που δεν έχει ακόμα οικοδομηθεί κι αυτές βρήκαν τον τρόπο να ανθίσουν και να στολίσουν τον τόπο με την ομορφιά τους… Τι υπέροχη ευλογία!


Μερικές παπαρούνες είχαν ορθώσει το ανάστημα τους κι έλαμπαν με την παρουσία τους. Χαμήλωσα το φακό της φωτογραφικής μου μηχανής. Να φτάσω στο ύψος τους. Και να πάρω από τη λάμψη τους και την ομορφιά τους… Η γη είναι ανθισμένη…


Ακόμα κι αυτό το ταπεινό χαμομήλι ήταν ή μου φάνηκε, υπέροχο… Ζωντανά βλαστάρια, μόλις έχουν πετάξει τα άνθη τους. Δε χόρταιναν να τα βλέπω… Ναι, ανθρώπων σαν κι εμένα που ζουν σε πολυκατοικίες – κλουβιά, όπου το πράσινο, η φύση, δεν είναι τόσο ορατά, είναι Θείο δώρο κάτι τέτοιο…


Ακόμα κι αυτά τα τριαντάφυλλα καλλιεργημένα στον κήπο σπιτιού, είναι φανταστικά… Δείτε μια ξεχωριστή ομορφιά που έχουν… Και μυρίζουν κιόλας… Υπέροχα! Τα απόλαυσα, περιμένοντας λίγο του ενοίκους να έρθουν… Ευχαριστώ για όλα…