Παρακολούθησα τη Γεν. Συνέλευση του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ στο ΤΙΤΑΝΙΑ
Στο Σωματείο των Συνταξιούχων ΗΣΑΠ έχω τη δημοσιογραφική επιμέλεια της διμηνιαίας εφημερίδας «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος», για περισσότερες από δύο δεκαετίες, τώρα… Τι πιο φυσικό λοιπόν να βρεθώ στην εκλογοαπολογιστική τους Συνέλευση που πραγματοποιήθηκε χθες, Τετάρτη 11/03/2015 στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ.
Ολόκληρο το Διοικητικό Συμβούλιο ήταν στο πάνελ της Συνέλευσης. Σύμφωνα με το καταστατικό «απολογούνταν» για τη διετή δράση του, μέσω του γραμματέα του, Νίκου Μητρόκωστα. Με μικρές μόνο παρεμβολές από συγκεκριμένους ανθρώπους που συνηθίζουν να δικαιώνουν την παρουσία τους, μέσα από άγονη γκρίνια…
Η αίθουσα στον ημιώροφο του ξενοδοχείου ΤΙΤΑΝΙΑ ήταν γεμάτη από μέλη του Σωματείου, συνταξιούχους που θεώρησαν επιβεβλημένο να είναι εκεί, να ακούσουν και να μιλήσουν, εφόσον το έκριναν σκόπιμο. Να συγχαρούν ή να κάνουν κριτική για τη δράση του απερχόμενου Δ.Σ.
Στο βήμα ο επί πολλά χρόνια πρόεδρος του Σωματείου και σήμερα πρόεδρος του Μουσείου Ηλεκτρικού Σιδηρόδρομου, Μανώλης Φωτόπουλος… Μ’ αυτόν, ως πρόεδρο, ξεκίνησα τη συνεργασία μαζί τους, καθώς από κοινού βγάλαμε τον «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ Σιδηρόδρομο»… Δίπλα του, όρθιος, ο νυν πρόεδρος, Θύμιος Ρουσιάς.
Άλλη μια πλευρά της αίθουσας που πραγματοποιήθηκε η Γενική Συνέλευση… Πάντα είχε πολύ κόσμο… Και δεν είναι καθόλου υπερβολή, αυτό που λέχθηκε και χθες δημόσια από το βήμα, ότι πολλά Σωματεία που καλύπτουν εν ενεργεία εργαζόμενους θα ζήλευαν αυτή την πολυπληθή παρουσία…
Όμως, τίποτα δεν γίνεται τυχαία και τίποτα δεν χαρίζεται… Αυτή τη σχέση εμπιστοσύνης, την έχουν οικοδομήσει με το χρόνο… Το Σωματείο είναι ανοιχτό σε όλους... Βρίσκεται στον τερματικό σταθμό του ηλεκτρικού, στον Πειραιά και από εκεί περνάνε καθημερινά πολλοί για να πουν μια καλημέρα, να πιουν μια ρακή, να κουβεντιάσουν…
Επιπλέον κατάφεραν να βγάλουν από πάνω του, κάτι που «ταλαιπώρησε» πολύ το συνδικαλιστικό κίνημα στις δεκαετίες του ’80, του ’90 και του 2000: Τον έντονο κομματισμό. Εδώ, αυτό δεν υπάρχει, εκτός από κάποιους, ευτυχώς ελάχιστους, δακτυλοδεικτούμενους, που θέλουν να το τονίζουν μόνοι τους… Δεν το ενθαρρύνουν όμως, αυτό είναι βέβαιο.
Εκείνο που μετράει είναι το κοινό συμφέρον της υπεράσπισης των κατακτήσεων τους και αυτό που τους ενώνει είναι οι μνήμες από το χώρο της εργασίας, όσο ήταν στην ενεργό υπηρεσία... Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δίδουμε τόσο χώρο στην εφημερίδα σε κάθε έκδοση, στις μνήμες... Με αυτές και γι’ αυτές, ζουν. Και αγαπούν ότι δημιούργησαν. Και λυπούνται όταν το βλέπουν να καταστρέφεται…