Ένας γλυκός, ζεστός, ιδιότυπος, όμορφος, καταπράσινος κήπος στην καρδιά της Αθήνας…
Ήταν την περασμένη Πέμπτη, όταν κλήθηκα μαζί με άλλους φίλους σε μια πολύ όμορφη κοινωνική συναναστροφή, στο σπίτι της Αντιγόνης… Περάσαμε πολύ όμορφα και τότε γνώρισα και τον κήπο της…
Η Αντιγόνη είναι λίγο μεγαλύτερη στην ηλικία από μένα και μένει μόνη της… Παρέα της είναι αυτός ο κήπος που τον φροντίζει σαν τα μάτια της... Έχει εκμεταλλευτεί όμορφα, κάθε χώρο στη μικρή αυλή του πρώτου ορόφου που μένει και το μπαλκόνι της…
Έβρεχε εκείνη την ημέρα, αλλά η Αντιγόνη ήθελε, μετά το φαγητό και την κουβέντα μας, να τον δείξει στον Θοδωρή… Ζήτησα να πάω μαζί τους και να τον δω κι εγώ… Και φυσικά τον φωτογράφισα με φλας… Επειδή ήταν προχωρημένη νύχτα.
Νομίζω ότι φαίνονται οι σταγόνες της βροχής πάνω στα φυτά… Ακόμα και σ’ αυτό το αναρριχώμενο, είναι αισθητή η υγρασία… Το σπουδαίο και σημαντικό όμως είναι, ότι η Αντιγόνη, πέρα από τη φροντίδα των φυτών, έχει επιμεληθεί προσωπικά οποιαδήποτε κατασκευή χρειάζεται…
Παντού αντανακλάται η ομορφιά της δημιουργίας… Τελικά, μπορεί ο άνθρωπος να κάνει μοναδικά πράγματα, αρκεί να μπει στη διαδικασία να το τολμήσει… Τίποτα δεν είναι δύσκολο. Και πρόβλημα είναι μόνο ότι δεν τόλμησε να αγγίξει…
Ναι, θα κρατήσω για πολύ καιρό αυτές τις εικόνες στο μυαλό μου και τη σκέψη μου… Και θα θυμάμαι πάντα την αγάπη και τον θαυμασμό της Αντιγόνης για τα έργα των χεριών της, που δεν είχε μέσα του κάτι από την ανθρώπινη υπερβολή.