Ο καιρός χειμωνιάτικος, γλυκός, λίγο βροχερός –την έριξε χθες το βράδυ τη δυνατή μπόρα- είναι ιδανικός για… χουχούλιασμα. Αν, βέβαια, έχεις αυτή την πολυτέλεια…

Προσωπικά μου λείπει τα… τελευταία 35 χρόνια… Κι εκεί που λέω, θα τον βρω τον πιο χαλαρό χρόνο, τους ανθρώπινους ρυθμούς, όλο και κάποιο απρογραμμάτιστο «φασούλι» βγαίνει μπροστά και μου… ανατρέπει τα σχέδια.

Και επειδή λένε πως» όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια γελάνε οι Θεοί» αποφάσισα τα όποια σχέδια να είναι κοντοπρόσθεσμα και ως εκεί που φτάνουν οι αγκώνες μου. Έτσι, μπορεί όλα να γίνουν πιο προσιτά και καλύτερα διαχειρήσιμα. Γιατί, ας μην το ξεχνάμε, μεγαλώνουμε κι όλας, μειώνονται οι αντοχές μας «μικραίνουν», το ίδιο και οι δυνάμεις μας.

Το καλό είναι ότι σ’ αυτό τον κόσμο, τον δύσκολο, υπάρχουν οι φίλοι που είναι διαθέσιμοι να μοιραστούν πράγματα και εμπειρίες από το παρελθόν. Ένας από αυτούς είναι ο Θοδωρής Μουντζουρίδης. Πριν από 28 χρόνια, στο ξεκίνημά μου στη δημοσιογραφία κάναμε μαζί τα πρώτα βήματα στην ΠΕΤ ΟΤΕ. Πολλά εξώφυλλα και σκίτσα στη «ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ» ήταν δικά του. Το πενάκι του ξεχώριζε. Η γραμμή του ήταν μοναδική. Ήρθαμε τόσο κοντά μ’ εκείνον και τη γυναίκα του Χριστίνα που του βάφτισα και την κόρη του Ντέπυ.

Πόσα χρόνια έχω να το δω αυτό το κορίτσι; Έμαθα από τον πατέρα της ότι, ολόκληρη γυναίκα πια, τέλειωσε τα ΤΕΙ Λάρισας και τώρα μένουν μαζί στην Ηλιούπολη. Ο Θοδωρής «έφυγε» από την ευρύτερη περιοχή της πλατείας Αττικής όταν χώρισαν με τη Χριστίνα.

Είχα καιρό να μάθω νέα του και μας έφερε πάλι κοντά η δουλειά. Το Σάββατο θα πάμε να τον δούμε από κοντά. Θέλει, λέει, να μας κάνει το τραπέζι.