Ο Λυκαβηττός είναι λόφος της Αθήνας πέριξ του οποίου έχει αναπτυχθεί η ομώνυμη συνοικία. Χθες το μεσημέρι είπα να ανέβω μια βόλτα και να δω την πόλη από ψηλά. Όχι πως δεν ήξερα τι θα δω, ούτε και ήταν η πρώτη φορά που το έκανα, αλλά το ήθελα σαν αλλαγή...


Αναφέρεται στη μυθολογία πως ο Λυκαβηττός ήταν ένας βράχος που κουβαλούσε στα χέρια της η Θεά Αθηνά και της έπεσε έπειτα από μια κακιά είδηση που της έφερε ένα κοράκι. Από τότε τα κοράκια έγιναν μαύρα, λέει ο μύθος. Πέρα από το μύθο το να βλέπεις την πόλη από ψηλά έχει άλλη αξία.


Ο Λυκαβηττός έχει το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στην κορυφή του και λειτουργεί και τελεφερίκ . Μπορείς να το πάρεις να ανέβεις και να κατέβεις, αντί να κάνεις αυτή τη διαδρομή με τα πόδια. Διότι γίνεται κι αυτό. Υπάρχουν μονοπάτια πάνω στο λόφο και δεν είναι λίγοι εκείνοι που το τολμούν...


Σύμφωνα με στοιχεία που πήραμε από την Βικιπαιδεία, ο Λυκαβηττός είναι το ψηλότερο σημείο του λεκανοπεδίου Αθηνών και υψώνεται στα 277 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας και 227 μέτρα πάνω από την πόλη. Τελικά δεν είναι και τόσο ψηλά όσο δείχνει, αλλά έχει την ομορφιά του...


Παντού το μάτι σου βλέπει πέτρα και τσιμέντο... Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικό για την πόλη που ζούμε. Είναι σα να ψάχνεις τον τρόπο για να φύγει,ς όσο πιο μακριά γίνεται. Σε τόπους πιο ήρεμους, με ρυθμούς πιο ανθρώπινους.


Εδώ πάνω δεν ακούγεται ο θόρυβος της πόλης. Νομίζεις πως βλέπεις μια κινηματογραφική ταινία που αντί για ήχο έχει μερικά πουλάκια που τιτιβίζουν ή δυο τουρίστες που προσπαθούν να αποτυπώσουν φωτογραφικά το πέρασμα τους από την Αθήνα, την πόλη του φωτός...


Ομολογώ ότι άξιζε τον κόπο που ήρθα... Οι φίλοι μου βλέπουν τις αναρτήσεις στο Facebook και σχολιάζουν ότι “δεν βάζω κώλο, κάτω”. Ναι, δεν έχω φτάσει ακόμα τον καιρό που πρέπει να δώσω στον εαυτό μου τη "χαρά" να καθίσω και να ξεκουραστώ. Αυτή η όμορφη κίνηση, είναι ξεκούραση για μένα...


Ξαναβλέπω τις φωτογραφίες, στιγμιότυπα δευτερολέπτων και συνειδητοποιώ πως μάλλον πρέπει να βρω τον τρόπο να τα... μαζεύω σιγά – σιγά από αυτή τη μεγαλούπολη. Αρκετά την έζησα για περισσότερο από 40 χρόνια... Τη θαύμασα, την αποθέωσα, την αποκαθήλωσα... Ολοκληρώθηκε ο κύκλος. Τα τελευταία κομμάτια του παζλ μπαίνουν οσονούπω...