Απόλαυσα χθες μια λουλουδιασμένη εξοχή, υπέροχη, στους Θρακομακεδόνες...
Ανέβηκα χθες στο σπίτι της αδερφής μου, της Μαλάμως. Και κάθισα κοντά τους περισσότερο από οκτώ ώρες... Οπότε είχα το χρόνο να δω λίγο την ανθισμένη φύση και να την απολαύσω...
Την πλησίασα με πολύ σεβασμό και προσοχή. Χαμήλωσα την κάμερα στο ύψος των λουλουδιών και προσπάθησα να πάρω εικόνες όμορφες, μοναδικές... Κι αν κρίνω από το αποτέλεσμα, μάλλον τα κατάφερα...
Τις ίδιες αυτές φωτογραφίες, λίγο αργότερα τις ανέβασα στο Facebook. Και είδα τις αντιδράσεις σας. Πολύ θετικές. Εδώ που τα λέμε δεν τις συναντάς καθημερινά τέτοιες εικόνες στην πόλη...
Ακόμη κι αυτή η ανθισμένη πορτοκαλιά, τώρα που “δένουν” αυτή την εποχή τα άνθη της, είναι υπέροχη. Και η μυρωδιά της, τα αρώματα της, σκέτη ευωδία. Όλη η περιοχή ήταν κάτι πολύ σπέσιαλ...
Ιδού και μια παπαρούνα, ανάμεσα στα άλλα αγριολούλουδα. Δεν ήταν βέβαια η μόνη, αλλά μου έκανε εντύπωση που έδινε το σύντομο αγώνα για την επιβίωση της, ανάμεσα στα άλλα αγριόχορτα που αυτή την εποχή περισσεύουν.
Φυσικά το κίτρινο χρώμα κυριαρχεί... Δεν ξέρω πως τα λένε αυτά τα λουλούδια στη φωτογραφία, αλλά μπορείς να τα δεις παντού... Ζουν για λίγο και δίνουν στο μάτι μια υπέροχη ομορφιά, υπενθυμίζοντας ότι αυτό είναι η άνοιξη...
Κι άλλα αγριόχορτα... Ποιος τα φροντίζει; Πώς βγαίνουν κάθε χρόνο στα ίδια σημεία; Τι είναι αυτό που χωρίς καμιά ανθρώπινη περιποίηση τα κάνει τόσο όμορφα; Ερωτήσεις για προβληματισμό...