Το Πέραμα όπως το είδα πάνω από τα καραβάκια που περνούν απέναντι, στη Σαλαμίνα
Ήταν ανάγκη να περάσω από το Πέραμα στη Σαλαμίνα. Να βρω την Πόπη , την γραφίστρια στο καθορισμένο ραντεβού μας και να της δώσω το υλικό για τη νέα, τ. 399, εφημερίδα "Ο ΤΥΠΟΣ των συνταξιούχων σιδηροδρομικών". Κι έκανα αυτό το ταξίδι, ενώ κατά τη συνήθεια μου, αποτύπωσα φωτογραφικά τις στιγμές...
Εντέλει αυτά τα μικρά μένουν για να μας δίνουν κουράγιο και δύναμη να συνεχίζουμε... Κι αυτή τη φορά ήταν το μπλε της θάλασσας. Και τα μικρά καραβάκια, παντούφλες τα λένε, που εξυπηρετούν σ' αυτή τη διαδρομή.
Κάθε φορά που χρειάζεται (κατά μέσο όρο μια φορά το δίμηνο...) πηγαίνω με τη μηχανή μου ώς το λιμάνι του Περάματος, την αφήνω απέξω παρκαρισμένη, κοντά στα καφέ και συνεχίζω με ένα εισιτήριο των 90 λεπτών... Συνήθως έχει αρκετά παιδιά, συνεπιβάτες, που υπηρετούν στο ναύσταθμο...
Πάνω από το “Θεοτόκος” φωτογραφίζω τα άλλα καραβάκια... Είναι μια μέρα θαυμάσια. Για μένα ένα διάλειμμα από τη δουλειά μου που θα συνεχίσω με την επιστροφή στο γραφείο μου. Ένα πρόγραμμα που κάνω καθημερινά με πολύ αγάπη για τη δουλειά μου...
Για μένα που η ανάγκη με θέλει να βρίσκομαι στο κέντρο μια μικρή απόδραση, όπως ετούτη εδώ, είναι μοναδική και την απολαμβάνω στο έπακρο, ρουφώντας κάθε λεπτομέρεια... Για μένα έχει ξεχωριστή σημασία... Είναι ένα μοίρασμα μαζί σας. Όπως αυτή την Κυριακή, με μια ώρα λιγότερη σε ύπνο, μετά την αλλαγή της ώρας σε καλοκαιρινή... Αν δεν το κάνατε ήδη, να γυρίσετε τους δείκτες στα ρολόγια σας, κάποια στιγμή θα υποχρεωθείτε να το κάνετε προκειμένου να προσαρμοστείτε στους ρυθμούς των γύρω σας...