Ο φίλος μου ο Δημήτρης Ασημακόπουλος που είδε τις φωτογραφίες αυτές στο Facebook χθες που τις τράβηξα, σχολίασε σκοπτικά πως μετά τον συνεπώνυμο μου Σταύρο που ίδρυσε ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ως κόμμα, μήπως ήρθε ο καιρός να κάνω και εγώ ένα κόμμα, ΤΟ ΒΟΥΝΟ;


Γέλασα... Ούτε για μια στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό... Εγώ αγαπώ το βουνό, το αληθινό βουνό όπως είναι η Πάρνηθα για το πράσινο του και για τους όμορφους περιπάτους σ' αυτό. Τι σχέση μπορεί να έχει η ομορφιά της φύσης με την πολιτική; Καμία, απολύτως...


Εδώ στο μικρό μονοπάτι στους πρόποδες του όμορφου βουνού της Αττικής, την Πάρνηθα, από την πλευρά των Θρακομακεδόνων παλιότερα ερχόμουν πολύ συχνά. Πάντα μου άρεσε μια βόλτα εδώ... Ξεκουράζεται το μάτι, γαληνεύει η ψυχή...


Φαίνεται όμως ότι οι άνθρωποι δεν περπατάνε πια... Ή τουλάχιστον δεν έρχονται εδώ για περπάτημα. Το μονοπάτι κοντεύει να κλείσει... Κρίμα και είναι υπέροχο και μοναδικά...


Δεξιά και αριστερά έχει κουμαριές, αλλά δεν είναι η εποχή που έχουν καρπό. Τις έψαξα εξονυχιστικά, Μάταιος κόπος. Αποδείχτηκα πολύ άσχετος ως προς τσ φυτά. Συζητώντας αργότερα με τα παιδιά της αδερφής μου, μου είπαν ότι αυτά είναι γύρω στο Σεπτέμβρη...


Κάθισα κοντά μιάμιση ώρα στο βουνό. Μόνος... Αλλά τι σημασία έχει, σ' αυτή την ομορφιά δε νιώθεις μοναξιά. Όντως, ούτε στιγμή δεν το αισθάνθηκα αυτό. Αντίθετα πέρασα μοναδικά. Και πήρα κι άλλες φωτογραφίες που θα σας τις δείξω αύριο...