Η παρέα πρότεινε ξαφνικά να πάμε στην Πάρνηθα, στο καταφύγιο Μπάφι... Είχε ενδιαφέρον. Ο καιρός ήταν βροχερός από το πρωί και στο Μπάφι δεν είχα ξαναπάει. Είχα φτάσει μερικά χιλιόμετρα κοντά του, αλλά δεν είχα πάει...


Σαν σε τοπίο από αυτά που διάλεγε ο Αγγελόπουλος μέσα στην ομίχλη ήταν στο βουνό. Μια μαγική λευκή ομίχλη το τύλιγε, ενώ συνέχιζε να βρέχει, άλλοτε σιγανά και άλλοτε πιο δυνατά...


Το καταφύγιο μέσα, είναι λιτό και υπέροχο. Ζεστό, περιποιητικό, με τα τζάκια του, τραβούσε σαν μαγνήτης τους ανθρώπους να καθίσουν κοντά του και να ζεσταθούν από την παγωνιά. Και δεν ήταν λίγη...


Βγήκα έξω με μια ομπρέλα. Ήθελα να το δω κι απέξω, πώς είναι... Πετρόχτιστο, σε έναν πολύ όμορφο τόπο, το χρησιμοποιούν οι ορειβάτες. Μπορείς να κοιμηθείς με 10 ευρώ τη βραδιά. Σε κάθε περίπτωση ιδανικό για μια ημερήσια εκδρομή των Αθηναίων.


Ωστόσο δε χόρταινα όλη αυτή την ομορφιά του τοπίου. Τα έλατα κρατούσαν πάνω τους σταλαγματιές βροχής, ήταν εντυπωσιακό να το βλέπεις. Πραγματικά, άξιζε τον κόπο να έρθουμε. Είχαν δίκιο όσοι το σχεδίασαν...


Να κάθεσαι ώρα πολύ σ' αυτό το μαγευτικό τοπίο και να παρατηρείς την ομορφιά της φύσης είναι ότι καλύτερο για να βάλεις ξανά στο ξεκίνημα της νέας εργάσιμης εβδομάδας και ας είναι Τρίτη, σήμερα...