Μια βόλτα χθεσινή, στο ιστορικό κέντρο λίγο μετά τη βροχή της Κυριακής
Είπα να βγω μια βόλτα την Κυριακή καθώς διαπίστωσα ότι η βροχή σιγανή, ποτιστική, από το Σάββατο το πρωί, σταμάτησε... Ναι, πάντα μου άρεσε η φύση μετά τη βροχή. Αλλά πού θα έβρισκα φύση, στο κέντρο της Αθήνας;
Πήγα μια βόλτα στο Θησείο με τη μηχανή μου. Την άφησα κοντά στον ηλεκτρικό σταθμό των ΗΣΑΠ, δίπλα σ' ένα ανοιχτό περίπτερο για να αποφύγω ανεπιθύμητους “επισκέπτες” και... περπάτησα την Αποστόλου Παύλου...
Ναι, έκανα πολύ καλά, τελικά... Φυσικά δεν ο ήμουν μόνος που είχα αυτή την ιδέα. Εκατοντάδες Αθηναίοι, είχαν την ίδια, ακριβώς, ιδέα. Έτσι ο πεζόδρομος είχε πραγματικά πολύ κόσμο, αλλά αυτό σε τίποτα δεν με εμπόδισε από το να απολαύσω τη βόλτα μου...
Όπως και έχει, ο ήλιος που έπαιζε με τα σύννεφα, την αρχή ήταν υπέροχος. Και το περπάτημα μου άρεσε πολύ. Που και που έβγαζα το κινητό μου και αποτύπωνα μια φωτογραφία. Κάποια στιγμή τις ανέβασα στο Facebook. Οι φίλοι μου τις σχολίασαν, άμεσα...
Την αρχή το είδα σαν παιχνίδι. Εξάλλου ήμουν μόνος... Αλλά μου άρεσε αυτή η επαφή με άγνωστους ανθρώπους. Τυχαία “κλικ” που απλά δείχνουν ζωή. Μια ζωή που υπάρχει εκεί, έξω από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας. Το ξέρουμε, αλλά αρνούμαστε, πεισματικά, να τη γευτούμε...
Λίγο πιο υψηλά στην περιοχή του Θησείου έκανα μια μικρή στάση να ανασάνω. Είπαμε, ο κόσμος είναι υπερβολικά πολύς.... Πλανώδιοι μπουσικοί κάνουν πιο όμορφη με τα όργανα τους την ατμόσφαιρα... Τους παρακολουθώ... Κάποιοι ευαίσθητοι πλησιάζουν και ρίχνουν κέρματα... Τους αξίζουν...
Ρίχνω μια ματιά στην ακρόπολη από μακριά. Είναι φανταστική ανάμεσα σ' ένα αττικό ουρανό που άρχιζε να καθαρίζει για τα καλά, πια... Και τα τελευταία σύννεφα φεύγουν, ένα αεράκι τα παίρνει μακριά... Η Αθήνα έχει κι αυτή ένα όμορφο πρόσωπο. Κι ας συνθλίβεται καμιά φορά ανάμεσα στη μοναξιά και τη μαυρίλα...