Πρώτη Φεβρουαρίου σήμερα. Ας τον καλωσορίσουμε, αισιόδοξα και ας μη βοηθούν οι συγκυρίες, με το καθιερωμένο πια σ' αυτό το Site τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού για τον μήνα Φεβρουάριο από το δίσκο του “Καλεντάρι”, όπου μιλάει και για τους δώδεκα μήνες του χρόνου με μια μοναδική τρυφερότητα... Ας είναι καλός μαζί μας...

Παρόλα αυτά προσοχή!... Το είπαμε: Οι καιροί είναι δύσκολοι και κάθε στιγμή, ακόμα και για την ανάγκη επιβίωσης κάποιους συνανθρώπου μας, μπορεί να πέσουμε θύματα κλοπής. Δείτε πώς παρουσιάζει το θέμα η υπερβολική ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ στο Ηράκλειο της Κρήτης. Όχι πως έχει άδικο, αλλά αυτά τα τεράστια, ξύλινα, γράμματα χαλούν κάπως το πράγμα...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 02/2/2013

Την είδηση την είδα στις εφημερίδες την εβδομάδα που μας πέρασε και πρέπει να ομολογήσω ότι με συγκλόνισε. Ένα εντεκάχρονο κορίτσι των φαναριών στη Θεσσαλονίκη, μάλλον από τη Βουλγαρία σκοτώθηκε την ώρα της “δουλειάς” και 10 μέρες τώρα το πτώμα του παραμένει στα αζήτητα του νεκροτομείου...

Γροθιά στο στομάχι μιας καθώς πρέπει κοινωνίας που ξέρει να... μηρυκάζει μόνο όσα θέματα την αφορούν άμεσα και δε δίνει και τόσο σημασία για το τι συμβαίνει γύρω της. Κι όμως... Για χαμηλώστε λίγο το θέμα και φέρτε το στα μέτρα σας.

Ένα παιδί αγνώστου προελεύσεως καθαρίζει τζάμια αυτοκινήτων στα φανάρια... Καμιά φορά οι τακτικοί περαστικοί σταματούν και ρωτούν πώς τα λένε... Χωρίς ουσία η ερώτηση. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι βέβαιο ότι λένε την αλήθεια... Και ξαφνικά χάνεται από το πόστο του. Και μαζί του χάνονται και τα υπόλοιπα παιδιά που επαιτούσαν δίπλα του.

Το ρεπορτάζ στις εφημερίδες αφήνει μια υπόνοια ότι πρόκειται για εμπόριο παιδιών. Η μόνη που εμφανίστηκε για να παραλάβει το πτώμα της μικρής ήταν μια κυρία βουλγαρικής καταγωγής, ετών 50 που ωστόσο παρουσίασε πλαστά πιστοποιητικά. Τα στοιχεία του παιδιού που έγραφε το βρήκαν, όταν ζήτησαν τη βοήθεια της Βουλγαρίας για πιστοποίηση, να ζει κάπου κοντά στη Σόφια. Και το κουβάρι μπερδεύεται ακόμα περισσότερο καθώς η μητέρα του εμφανίζεται να... ζει στη Γαλλία, ενώ η κυρία με τα πλαστά χαρτιά εμφάνισε στην αστυνομία νέο χαρτί, όπου υπάρχει εξουσιοδότηση να την ακολουθεί το παιδί.

Όλες αυτές οι έρευνες της αστυνομίας θα τραβήξουν το δρόμο τους... Και στο μεταξύ το άψυχο κορμάκι του παιδιού θα παραμένει στα αζήτητα.

Πόσο περήφανη μπορεί να είναι μια τέτοια κοινωνία, που έχει στα σπλάχνα της τέτοια περιστατικά; Και μη μου πείτε ότι ψάχνω ψύλλους στ' άχυρα, την ώρα που η ίδια η κοινωνία ψυχορραγεί από τα σκληρά μνημονιακά μέτρα που δέχεται με εντολές της τρόικας και των εδώ εγκαθέτων τους στην κυβέρνηση...

Αμετανόητα ρομαντικός μιας εποχής που δείχνει να πέρασε ανεπιστρεπτί, θα συνεχίσω να ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο, όπου θα υπάρχει τόπος για αγάπη στα παιδιά, το μέλλον του κόσμου. Εκεί που “παγώνει” το χαμόγελο τους δεν υπάρχει αύριο, η κοινωνία είναι καταδικασμένη κι εμείς θα συνεχίσουμε χωρίς νόημα να παλεύουμε για την επιβίωση..

Αλλά επιβίωση δεν σημαίνει ζωή. Πέρα από την αναπνοή, ο άνθρωπος για να ξεχωρίσει από τα ζώα, έχει αναπτύξει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και του πολιτισμού. Κάθε φορά που διαβάζω τέτοιες ειδήσεις η καρδιά μου “πιάνεται”... Η υπόθεση, βεβαίως θα πάρει το δρόμο της και ίσως βρεθεί μια άκρη για να ξετυλιχθεί το κουβάρι του κυκλώματος που δρα σε βάρος των ανήλικων παιδιών. Και, βεβαίως, αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους η Ασφάλεια όφειλε να είχε πάρει τα μέτρα της και να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του... Και η αλήθεια είναι ότι όσο είμαι σε θέση να ξέρω, καθώς κυκλοφορώ καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας τέτοια φαινόμενα με παιδιά στα φανάρια, που άνθιζε σε άλλες εποχές, δεν τα βλέπω πια.

Τα παιδιά πρέπει να είναι στο κέντρο του ενδιαφέροντος μας. Γι' αυτά αγωνιζόμαστε, γι' αυτά παλεύουμε, γι' αυτά ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο να ζήσουν αύριο. Αλίμονο σ' όποιον δεν μπορεί να το δει αυτό...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.