Αυτή η διαδρομή, από το “Cafe του ΦΩΚΙΩΝΑ” ώς το σπίτι της Στασούλας μ' αρέσει. Την έκανα πολύ συχνά το καλοκαίρι και μου δόθηκε η αφορμή να γνωρίσω ωραίους ανθρώπους... Την έκανα και τώρα σ' αυτό το ταξίδι – αστραπή στην Κρήτη. Και την αποτύπωσα στην κάμερα...

Το “Cafe του ΦΩΚΙΩΝΑ”. Αυτή τη φορά το βρήκα αλλαγμένο, θετικά. Ντυμένο στα κίτρινα, δίπλα στον ΑΝΘΕΣΤΙΩΝΑ, την ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού μας και τα χρώματα της. Αρχίζει να αποκτά ταυτότητα. Κι αυτό είναι στα συν του...

Υπάρχουν κάποια μικρά πράγματα που μας αρέσουν να τα κάνουμε. Και η επανάληψη τους, όχι μόνο δεν κουράζει, αλλά αρέσει. Κάθε φορά είναι μια νέα εμπειρία..

Όπως, ας πούμε, η διαδρομή από το “Cafe του ΦΩΚΙΩΝΑ” ώς το σπίτι της αδερφής μου Στασούλας. Τα παιδιά που το έχουν και ιδιαίτερα η Αριστέα, που γνώρισα το καλοκαίρι που μας πέρασε, είναι καταπληκτικά...

Αφορμή για τη γνωριμία μας στάθηκε το Wi-Fi που διέθετε το μαγαζί. Τα άλλα ήρθαν μόνα τους... Και δεν χρειάζονταν και πολλά γι' αυτή τη γνωριμία...

Οι άνθρωποι έχουν ένα χαμόγελο, ανθρώπινο, αληθινό, απ' αυτό που λείπει στις μέρες μας. Χωρίς να το θέλουν οι περισσότεροι άνθρωποι που κυκλοφορούν γύρω μας, δίπλα μας, επιβαρυμένοι από τα προβλήματα τους που δεν είναι και λίγα, έπαψαν να χαμογελούν... Σπάνια βλέπεις να... ξεφεύγουν απ' αυτή τη γραμμή. Και τότε το χαίρομαι. Άσε πια αυτοί οι μεζέδες στα ποτά που λειτουργούσαν συνοδευτικά. Αξέχαστοι. Και πάντα με το χαμόγελο...

Από το μαγαζί τους μπορούσα να κάνω τις αναρτήσεις μου σ' αυτό το Site, να δω τα e-mail μου, μέχρι να φτιάξω ένα ολόκληρο περιοδικό τον Ιούνιο που μας πέρασε...

Ναι, μου αρέσει εκεί... Γι' αυτό και το προβάλλω από τότε, στη μπάρα αυτού του Site δεξιά, ψηλά. Κάτι σαν διαφήμιση αληθινή, αφού έγινε από καρδιάς και χρήματα δεν πήρα ποτέ...

Και τότε και τώρα πιστεύω πως τέτοιες προσπάθειες πρέπει να στηρίζονται... Και δεν υπάρχει καλύτερη στήριξη από την πελατεία. Σα να μου φάνηκε ότι τα βράδια είναι ακόμα περισσότεροι από το καλοκαίρι που μας πέρασε... Το πρωί οι άνθρωποι πάνε στις ελιές, στις δουλειές τους, το βράδυ όμως κρίνουν φρόνιμο να πάνε στο “Cafe του ΦΩΚΙΩΝΑ”, να πιουν ένα ποτό, να συναντήσουν έναν φίλο, να κουβεντιάσουν...

Κάπως έτσι “κόλλησα” κι εγώ. Αν και την παρέα μου την είχα, το κομπιούτερ μου. Η πρόσβασή μου, ωστόσο, στο διαδίκτυο μέσα από το Wi-Fi του “Cafe του ΦΩΚΙΩΝΑ”, με βοηθούσε ιδιαίτερα... Και δυο βήματα από το σπίτι που έμενα... Δεν χρειάζεται πια να τρέχω στην Sport Cafe, στο Αρκαλοχώρι... Η διαδρομή με τα πόδια είναι δυο βήματα. Δείτε πώς την κατέγραψα στο βίντεο, από το κινητό μου τηλέφωνο...