Από χθες το άρχισε μαλακά να βρέχει, αλλά σήμερα το έχει κάνει «επιστήμη». Αυτή ναι, είναι βροχή. Οι δρόμοι έχουν γίνει χείμαρροι. Αναγκάστηκα να αφήσω τη μηχανή (πού να την πάρω μέσα σ’ αυτόν τον χαλασμό κόσμου;) και να πάω με το Μετρό στην Γεωργία την οδοντογιατρό, στο προγραμματισμένο ραντεβού μας.

Μια οδύσσεια μέχρι να φτάσω στο σταθμό των Σεπολίων. Όταν είπα πριν για καταρρακτώδη βροχή και δρόμους ποτάμια, το εννοούσα. Είναι πολύ δύσκολο να περάσεις από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο.

Μεσολαβούν «ποτάμια» βάθους 10 -15 πόντους. Ελάχιστος ο κόσμος που κινείται. Λίγα και τα αυτοκίνητα. Στο Μετρό όμως  ο κόσμος είναι πολύς. Όπως κάθε μέρα φαντάζομαι στις εννιά το πρωί. Και λέω φαντάζομαι γιατί σπάνια το χρησιμοποιώ και δεν το γνωρίζω. Η βέσπα με έχει «σώσει» στην Αθήνα. Αλλά δεν είναι να κάνεις βήμα με τέτοιο παλιόκαιρο.

Ούτε και με το αυτοκίνητο μπορείς να κινηθείς. Άντε μέχρι το πάρκινγκ δίπλα από την ΠΕΤ ΟΤΕ. Και μετά; Πώς πας στις άλλες προγραμματισμένες δουλειές;

Παντού ομπρέλες από φουριόζους ανθρώπους που τρέχουν κι ένα καιρό που κάνει μικρά διαλείμματα και επανέρχεται δρυμήτερος. Μέχρι και χαλάζι, χοντρό σαν καρύδι πάγο έριξε γύρω στις 12 στην Ομόνοια. Ναι, οι άνθρωποι τρέχουν, δεν περπατούν ρομαντικά σαν την κοπέλα της φωτογραφίας που έχω στο κομμάτι.

Στους σταθμούς του Μετρό αλλοδαποί έχουν στήσει την πραμάτεια τους και πωλούν ομπρέλες μιας, άντε δυο χρήσεων παραπάνω δεν αντέχουν με τρία ευρώ. Έχω πάθει πλάκα με την οργάνωσή τους. Πού βρέθηκαν τόσοι πολλοί με ομπρέλες;