Ξύπνησα με την πρώτη βροχή...
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι. Λέει ο ποιητής... Κι η μέρα σήμερα είναι σκοτεινή, χειμωνιάτικη... Το καλοκαίρι μας αποχαιρετά σιγά – σιγά...
Ο Ρήγας έχει καβαλήσει την κουπαστή του μπαλκονιού και κοιτάζει, όλο περιέργεια, κάτω στο δρόμο, ότι κινείται...
Με ξύπνησε η πρώτη φθινοπωρινή βροχή. Και ήταν ένα από τα όμορφα πρωινά μου αυτό... Έφτιαξα καφέ και κάθισα στο μπαλκόνι να τον απολαύσω, γράφοντας... Πάντα μου άρεσε να καταγράφω τις όμορφες στιγμές... Για να τις μοιραστώ μαζί σας... Μόνο γι' αυτό...Η βροχή δεν είναι δυνατή, καταιγίδα... Είναι σιγανή, υπομονετική, ταχτική σαν αυτές τις χειμωνιάτικες μπόρες που κρατάνε πολύ και δεν λένε να σταματήσουν...
Κι είναι μοναδικός αυτός ο ήχος από τις σταγόνες καθώς πέφτουν επάνω στις τέντες των πολυκατοικιών. Κάτω στους δρόμους σχηματίζονται ρυάκια, δεν υπάρχει εδώ διψασμένο χώμα να ρουφήξει με λαχτάρα το νερό, ύστερα από την καλοκαιρινή δοκιμασία...
Ο Ρήγας έχει καθίσει πάνω στο τραπέζι, δίπλα μου και παρακολουθεί προσεκτικά όλη αυτή τη διαδικασία... Το πέρασμα από το καλοκαίρι στο χειμώνα... Πότε - πότε πηγαίνει στην κουπαστή του μπαλκονιού και βγάζει έξω το κεφάλι του να δει. Τι να δει, ο περίεργος Ρήγας; Ότι μπορεί να κινείται την ώρα που βρέχει... Κάποιον ηλικιωμένο άνθρωπο που δεν κωλώνει μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα να κάνει τις προγραμματισμένες δουλειές του.
Οι... πιτσιρίκοι κοιμούνται ακόμα... Είναι μόλις 8.50 το πρωί. Και με τη συννεφιά που έχει ο βροχερός καιρός μοιάζει πολύ πιο νωρίς. Κι αυτό το κρεβάτι, τέτοιες ώρες, μοιάζει να 'χει μαγνήτη και να σε κρατά στα ζεστά σεντόνια.
Φυσικά υπάρχουν και οι παράξενοι, οι περίεργοι, όπως εγώ... Αυτή την ομορφιά από τα πρωτοβρόχια δεν ήθελα να τη χάσω με τίποτα... Ήθελα να την απολαύσω με όλες μου τις αισθήσεις... Τα μάτια μου χαίρονται να “βλέπουν”στο μισοσκόταδο, τ' αυτιά μου αγαλιάζουν από τον ήχο του νερού που τρέχει και η ψυχή μου μαζεύει όμορφες εικόνες για το δύσκολο χειμώνα που θα 'ρθει... Τόσο απλά, τόσο όμορφα...
Τέτοιες στιγμές ο χρόνος σταματά, δεν έχει νόημα να προχωρήσει η μέρα... Ποια μέρα; Έξω, αυτό που συμβαίνει δεν το λες και μέρα...
Ύστερα η βροχή δυναμώνει... Αλλάζει ο ήχος. Οι μικρές ρυθμικές σταγόνες παίρνουν πια άλλο χρώμα... Βρέχει στ' αλήθεια... Και βρέχει δυνατά...
Λέγαμε χθες ακούγοντας τις ανακοινώσεις της ΕΜΥ, “μα είναι δυνατόν να βρέχει από τη Χαλκίδα και πάνω κι εδώ τίποτα;” Και να, που αυτή την Κυριακή, όλη η Ελλάδα “ξύπνησε” ντυμένη στα χειμωνιάτικα της... Κάπου κοντά ακούγονται βροντές και αστραπές... Μπουμπουνίζει... Και η βροχή δυναμώνει δυναμώνει λες και κάποια αόρατη δύναμη γυρίζει τον διακόπτη και δημιουργεί ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα πραγματικά μοναδική...Μ' αρέσει η βροχή, ο χειμώνας εκ τους ασφαλούς, η γλύκα και η ομορφιά του τοπίου που αλλάζει...
Κάπου μια ώρα τώρα, βρέχει συνέχεια... Η γη, όπου υπάρχει ακόμα στην Αθήνα θα ρουφήξει το νερό σαν το σφουγγάρι. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να κρατήσει αυτή η ομορφιά... Όσο κι αν κρατήσει, ρουφώ την κάθε στιγμή από την πρώτη φθινοπωρινή – χειμωνιάτικη μέρα, μετά το καλοκαίρι...
Οι σταγόνες γίνονται ποτάμια... Σαν τις σκέψεις που κυριαρχούν ένα γύρο, παρέα με τον πρωινό καφέ σε μια Αθήνα μουντή από τη βροχή... Τη δυνατή βροχή που δε λέει να καταλαγιάσει. Μοναδική ομορφιά, επανάσταση συναισθημάτων... Κλείνω τα μάτια κι ακούω... Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο αυτή την ώρα...
Βροχή - Μάνος Χατζιδάκις. Απο το άλμπουμ "Το χαμόγελο της Τζοκόντας" του 1965. Υπέροχο, απλά...