Αυτή την εκπομπή δεν μπόρεσα να τη δω προχθές. Ήταν η δουλειά που με καθυστέρησε  στην εφημερίδα κι όταν έφτασα σπίτι κι έβαλα την τηλεόραση έκανε το κλείσιμό του, την αποφώνηση. Πρόλαβα μόνο να δω που παρότρυνε το κοινό του να τραγουδήσει μαζί τους «λίγο ψηλότερα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα…» του Μίκη Θεοδωράκη, απ’ τα παλιά καλά τραγούδια του και μου άρεσε αυτή η ενθάρρυνση στον κόσμο να μην το βάζει κάτω…

Ο Λάκης Λαζόπουλος έχει καταφέρει με τις ατάκες του να κερδίσει φανατικά έναν κόσμο κι έναν άλλον να μη θέλει να ακούσει γι’ αυτόν. Συμβαίνουν αυτά μ’ εκείνους που ασχολούνται με τα κοινά.

Εμένα πάντα μου άρεσε, από τον καιρό του Ελεύθερου Θεάτρου στο Άλσος Παγκρατίου μέχρι τους «Δέκα μικρούς Μήτσους» στην τηλεόραση. Είχε έναν τρόπο να «διαβάζει» την πολιτική επικαιρότητα και να παρεμβαίνει με τον καυστικό του λόγο.

Το κείμενό του ήταν ένα θησαυρός για μένα. Τι κι αν δεν συμφωνούσα πάντα; Και γιατί, δηλαδή, θα έπρεπε να συμφωνώ; Τις προσωπικές του εκτιμήσεις εξέφραζε πάντα. Καθαρά και ξάστερα.

Περιδιαβάζοντας τις ιστοσελίδες στο internet βρήκα αυτά τα δύο βίντεο – αποσπάσματα από την τελευταία του εκπομπή. Είναι λίγο μεγάλα, αλλά αξίζει να κάνετε ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα και να τα δείτε.