Το ζευγάρι έχει σταματήσει να παίξει προσμένοντας τους ανθρώπους των πολυκατοικιών να τους ρίξουν ένα νόμισμα. Η φωτογραφία από το μπαλκόνι μου...

Και ξαφνικά κάτω από το μπαλκόνι, στο δρόμο, άκουσα μελωδίες και τραγούδια γλυκά, όμορφα, χαρούμενα... Έτρεξα να δω. Μόλις είχα σηκωθεί από ένα απολαυστικό μεσημεριανό ξεκούρασης, από τα ελάχιστα που έχω πια στη διάθεσή μου.

Ήταν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ανθρώπων. Εκείνος έπαιζε ακορντεόν κι εκείνη τον συνόδευε στο τραγούδι. Περπατούσαν και τραγουδούσαν. Κι ήταν σαν να άνοιξαν οι ουρανοί και βγήκαν οι άγγελοι...

Τους έριξα ένα δίευρω κι εκείνοι με ευχαρίστησαν λέγοντας αποκλειστικά για μένα ένα τραγούδι. Δεν μπορούσα να καταλάβω ποιο ακριβώς ήταν, αλλά το συναρπαστικό ήταν η μελωδία, ο ήχος του ακορντεόν και οι φωνές, η γυναικεία και η ανδρική.

Ήταν η ώρα, η στιγμή, το τραγούδι, δεν ξέρω, αλλά μου άρεσαν πολύ. Μακάρι να ήταν έτσι, πιο απλή η ζωή μας στην καθημερινότητά της. Ένα τραγούδι όμορφο και μια μουσική...

Για πότε γαληνεύει η ψυχή και γίνεσαι άλλος άνθρωπος είναι να απορείς. Η γειτονιά της Αθήνας αρχίζει να ξαναμυρίζει γιασεμί. Κι ύστερα από την ξαφνική μεσημεριανή καταιγίδα, ήταν μια λύτρωση... Ας είναι καλά οι άνθρωποι για τη στιγμή που μου χάρισαν!