Μ' ένα μπουκέτο λουλούδια θα ξεκινήσω σήμερα τη μέρα μου. Είναι λουλούδια που επέλεξα σε μια μικρή βόλτα μέσα στο παραθεριστικό κέντρο. Δεν ξέρω τα ονόματά τους, συμπαθάτε με. Αρκεστείτε, όπως εγώ, στην ομορφιά τους...

Λευκό σαν κρίνο... Σαν το πρωινό ξύπνημα της Κυριακής. Με τις καμπάνες να χτυπάνε στις 7.30. Με τον κόσμο να κοιμάται ακόμα και μόνο τα πουλιά να κελαηδούν και να τα ακούω στη βεράντα του σπιτιού μου... Δεν υπάρχει πιο όμορφο ξύπνημα...

Είναι φυσικοί φράχτες, λουλουδιασμένοι... Κάτι σαν τις σφάκες που συναντάμε στα κράσπεδα των εθνικών οδών ή σε κάποιους προσεγμένους δρόμους στην περιφέρεια... Δεν θέλουν ιδιαίτερη περιποίηση και είναι πολύ όμορφα...

Μονάδες ξεχωριστές. Το ιδιαίτερης ομορφιά χρώμα που κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη. Κάπου ανάμεσα στο πυκνό πράσινο. Δεν είναι φανταστικό; Έτσι μου φάνηκε εμένα... Ο Λάμπρος με πειράζει: “Μα είσαι σοβαρός; Λουλούδια θα φωτογραφίζεις, τώρα;”

Μια τελευταία ματιά... Σε λίγο φεύγουμε για το Διακοφτό κι από κει με τον οδοντωτό σιδηρόδρομο θα ανέβουμε στα Καλάβρυτα. Εκδρομή ημερήσια. Την έχω ξανακάνει πριν 25 χρόνια. Ήταν μια υπέροχη διαδρομή, θυμάμαι, μέσα στη φύση. Θα δείτε φωτογραφίες το βραδάκι...