Απόγευμα Δευτέρας. Κάθομαι κάτω από τις μουριές και χτυπάει το κινητό μου. Είναι η αδερφή μου Στασούλα. Τηλεφωνεί από τον Τσούτσουρα. Πήγε μόνη της, έκανε το μπάνιο της, ανέβηκε ψηλά, στο μονοπάτι που οδηγεί στο Μαριδάκι και με πήρε τηλέφωνο, Ήθελε λίγο να μ' ακούσει... Κι ήταν τόσο γλυκιά...

Κάπως το κάναμε και ο Δεκαπενταύγουστος είναι μια μέρα που όλοι, λίγο ή πολύ την περιμένουμε. Θες η τελευταία αργία του καλοκαιριού... Θες γιατί κάποιοι “κολλάνε” μπρος -πίσω κάποιες μέρες άδειας και την κάνουν ξεχωριστή. Κι η αλήθεια είναι πως αρέσει σε όλους μας.

 

Αφού κι εμείς το συνδυάζουμε με εκδρομή. Τα πιο πριν χρόνια γινότανε μάλιστα το αδιαχώρητο στους δρόμους, στις εξόδους της Αθήνας.Όχι πια όμως. Η βενζίνη είναι ακριβή, τα διόδια επίσης, τα νοίκια, το φαγητό, όλα τα μετρά πια ο κόσμος. Στην εποχή της οικονομικής ύφεσης έτσι έχουν τα πράγματα κι αλίμονο γι' αυτόν που δεν μπορεί να το δει αυτό.

 

Αλλά μια τέτοια μέρα μη σας μαυρίζω την ψυχή. Τις αλήθειες τις ζείτε και τις ξέρετε. Και κάποια στιγμή, όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο. Κι ας είναι μόνο για μια μέρα...

Χωρίς να το θέλει η Στασούλα μας με... ξαναγύρισε στην Κρήτη. Στις όμορφες μέρες του φετινού καλοκαιριού που πέρασα εκεί...