Στης μνήμης το κλαδί... Ένα όμορφο τραγούδι της Χαρούλας Βερίγου και την ερμηνεία του Νίκου Ανδρουλάκη.

Kάτω απ' τα σκονισμένα φτερά βαριά η ψυχή κι αυτή κατασκόνιστη.
O καιρός, σέρνεται μαζί μ' εμένα... στου καιρού την ακονόπετρα ο νους
και η χαμένη αθωότητα αλίμονο, πως να διατηρήσω το φως
εκεί που δεν υπάρχει χρόνος
εδώ που η καρδιά σφίγγεται περισσότερο
άλλοτε βουβή  σωπαίνοντας κι άλλοτε αγριεμμένη
πολεμώντας με γέφυρες... το χάος.

Παγωμένη κι αλύγιστη η νύχταπάνω απ' τις στέγες
....η αγάπη φυλακισμένη στ' όνειρο κι ο τροχός της λήθης αυτοκινούμενος 
στο πυκνό σκοτάδι εχθρός..

Έξω από την επίπλαστη εικόνα του κόσμου,παραμύθι η σκέψη Σου
με μια κρυφή μεθυστική χαρά εγκαταλείποντας τις μισοτελειωμένες ιδέες  του πραγματικού
κουβαλώ τη  στάχτη  μακριά στην εσχατιά  του σύμπαντος και της φαντασίας
Αύριο... μ' Εσένα.
Αύριο... μη μου στερήσεις την ελπίδα.
Αύριο... να μ' απορρίψεις στο σύνορο  του άδη, πάλι θα φωνάξω
γιά την Αγάπη ο δρόμος ... Φως. δυνατά να χτυπά η καρδιά
και να μεθάς στο κόκκινο της παπαρούνας μέχρι η Αγάπη να γίνει πυρκαγιά κι επανάσταση

από καρδιάς  Χαρούλα Βερίγου

Καράβια μοιάζουν οι ψυχές... Δίσκος με τραγούδια της Χαρούλας από το 2003.