Αρμονικά δεμένες οικογένειες στις έτοιμες φωτογραφίες. Να ήταν έτσι πάντα και στη ζωή...

Εγώ πάντως, πρέπει να το ομολογήσω, δεν το ήξερα. Γνώριζα για τη Γιορτή της Μητέρας, εσχάτως έμαθα και για τη Γιορτή του Πατέρα. Μήπως είναι πλεονασμός η Γιορτή των Γονέων;

Μήπως αντί για τις “γιορτές” είναι καλύτερο να τρέφουμε μεγαλύτερο σεβασμό και εκτίμηση σ' αυτούς που μας έφεραν στον κόσμο και μας έδωσαν το προνόμιο να ζούμε, να δουλεύουμε για το καλό και να είμαστε όσο μπορούμε χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία;

Δυστυχώς εγώ, δεν έχω πια τους δικούς μου. Έφυγαν νωρίς και μου λείπουν τώρα που θα τους ήθελα να μοιραστώ πράγματα μαζί τους. Να τους ζητήσω τη συμβουλή τους σε ζητήματα που θα με ενδιέφερε η γνώμη τους.

Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα και χαρά τον που τους έχει στη ζωή.

Η δική μου συνεισφορά και ο σεβασμός απέναντί τους είναι να πάω στον τάφο τους και να συλλογιστώ για λίγο πολλά πράγματα απ' όσα θυμάμαι, από τα χρόνια που βρέθηκα κοντά τους, μαζί, στο ίδιο σπίτι, αναπνέοντας τον ίδιο αέρα, μεγαλωμένοι με το ήθος και τις συμβουλές που μας δίδαξαν.

Ο σεβασμός, η ελπίδα πως ίσως ξαναβρεθούμε “κάπου αλλού” και η πίστη πως ο σπόρος που έσπειραν δεν έχει πέσει σε χέρσα γη και θα καρπίσει, συντροφεύουν τη σκέψη μου, μια τέτοια όμορφη μέρα...