Στη σκιά της Ακρόπολης είναι τύχη να βρεις τραπέζι, Κυριακή μεσημέρι στους “Διόσκουρους”, στους Αέρηδες. Όχι τυχαία φυσικά. Το τοπίο είναι μοναδικό και άνθρωποι που δουλεύουν το μαγαζί το' χουν. Ξέρουν να σε κάνουν να νιώθεις όμορφα. Έλληνας ή ξένος πελάτης κι αν είσαι.

Πραγματικά όμως χρειάζεται υπομονή, να κρατήσεις το πρώτο τραπέζι που θα αδειάσει, να παραγγείλεις αυτή τη φοβερή ποικιλία κρεάτων για δυο άτομα και να κατεβάσεις ένα Πλωμάρι στην καθισιά σου...

Εδώ ο χρόνος κυλά χαλαρά. Πίνετε κι αλλιώς το ούζο; Φοβερός καλοκαιρινός σύντροφος. Πάντα μου άρεσε με καλή παρέα. Και δε χάνω ευκαιρία να το έχω, όταν και εφόσον μπορώ.

Αλλά σήμερα πραγματικά γίνεται χαμός. “Φταίει”, ίσως, ο καλός καιρός. Έχουν πιάσει τραπέζι κάτω από την ελιά ή το φοίνικα, πίνουν και κουβεντιάζουν. Μεσημέρι, ώρα 2. Μερικοί πίνουν καφέ. Μπορεί και να ξύπνησαν τώρα. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες ώρες. Δεν κρατάνε όλοι τα ωράρια.

Μ' αρέσει πολύ, εδώ στους Αέρηδες θα μπορούσα να καθίσω για πολύ ώρα. Να παρατηρώ τους ανθρώπους, τι λένε, τις εκφράσεις στο πρόσωπό τους. Αν είναι πανεπιστήμιο η ζωή εδώ μπορείς να κάνεις τη διατριβή σου.

Παρατηρώ τους ανθρώπους που ανεβαίνουν ή κατεβαίνουν στην Ακρόπολη. Σταματούν στην πλατεία και το βλέμμα τους ψάχνει να βρει άδειο τραπέζι για να κάτσουν. Δεν βρίσκουν. Τέτοια ώρα δεν υπάρχουν διαθέσιμα τραπέζια. Οι πιο πολλοί φεύγουν. Κάποιοι έχουν την υπομονή να περιμένουν. Και δικαιώνονται. Κάποιοι από τους πελάτες φεύγουν, θέσεις αδειάζουν, τακτοποιούνται...

Ακούω, χωρίς να το θέλω τις συζητήσεις των διπλανών μου. Απλοί άνθρωποι είναι, της διπλανής πόρτας. Και για τα προβλήματα τους λένε. Διακόπτουν, μιλάνε στο τηλέφωνο, επιστρέφουν στην κουβέντα τους... Αυτό είναι το καφενείο στην Ελλάδα, αυτή είναι η Κυριακή μεσημέρι κάτω από τον ιερό βράχο. Με πιο πολλούς Έλληνες γύρω μου. Αυτοί ξέρουν να ζήσουν Οι ξένοι είναι λιτοί. Λόγοι δίαιτας; Μπορεί. Ποτέ πάντως δεν πρόκειται να κάνουν την κατανάλωση των συμπατριωτών μας. Αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο. Θα το έχετε διαπιστώσει κι εσείς φαντάζομαι...