Χρειαζόμαστε που και που να αντιδρούμε, να μην καθόμαστε με τα χέρια «σταυρωμένα» και να κλαίμε μοιρολατρικά για τα πράγματα γύρω μας. Μπορούμε να κάνουμε κάτι. Η μαχητική παρουσία μας, έξω και πέρα από κάθε είδους κομματική καθοδήγηση θα δώσει ένα μήνυμα ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να ανεχόμαστε τα παιχνίδια τους.

Πριν δύο χρόνια, τέτοιον καιρό, ήμουν στη Μύκονο. Και μαζευτήκαμε κι εκεί, κινητοποιημένα μέσα από SMS στην πλατεία της Χώρας καμιά 40αριά άνθρωποι. Στο Σύνταγμα όμως ο κόσμος που μαζεύτηκε ήταν χιλιάδες. Με μαύρες μπλούζες, όπως ζητάνε και τώρα. Και με μια απόλυτη σιωπή. Κάποια πλακάτ θα έχουν να πουν κάτι και η σιωπή είναι η… μεγαλύτερη φλυαρία.

Να κάνουμε κάτι να σταματήσει αυτό το κακό με τις φωτιές κάθε φορά που τον Αύγουστο έχουμε τα πρώτα μελτέμια με τους ανέμους. Πριν δυο χρόνια η Ηλεία δέχτηκε το μεγάλο χτύπημα κι ακόμα να συνέλθει.

Φέτος η Αττική ήταν ο στόχος. Και πολλοί είναι αυτοί που μετράνε τις πληγές τους. Η φωτιά δεν αστειεύεται. Και δεν κάνει διαχωρισμούς. Όλοι είμαστε πολύ μικροί μπροστά της.

Ολοκληρώθηκε άλλη μια εργάσιμη εβδομάδα

Πάει κι αυτή η εβδομάδα! Στη δουλειά επιστρέφει ο Μπάμπης από Δευτέρα. Τον περιμένω πώς και πώς, καλά να είναι το παιδί. Και για να το γιορτάσω, που άντεξα τρεις βδομάδες, μόνος στην εφημερίδα, σας αφιερώνω αυτό το τραγούδι ερμηνευμένο από μια εξαιρετική και σπάνια ομάδα ανθρώπων. Για να το δείτε πατήστε ΕΔΩ.