Όμορφη η θάλασσα στη συνοικία της ΔΕΗ, δίπλα στα Περιστέρια, πεντακάθαρη... Και δίπλα η ταβέρνα “Το Πεύκο”. Δεν δοκιμάσαμε τις μεζέδες της. Την άλλη φορά...

Για κάποιο λόγο που αδυνατώ να κατανοήσω η Σαλαμίνα είναι υποβαθμισμένο νησί. Ελάχιστες υποδομές, εγκαταλειμμένο οδικό δίκτυο, την περπατήσαμε για δύο ώρες περίπου και μπορώ να σας το βεβαιώσω αυτό από πρώτο χέρι. Κατεβήκαμε χαμηλά ως τη συνοικία της ΔΕΗ, κοντά στα Περιστέρια. Η διαδρομή μέσα από το Αιάντειο είναι πολύ όμορφη, ανάμεσα από κατοικημένες περιοχές, δίπλα στη θάλασσα ή σε αγροτικές καλλιεργήσιμες περιοχές.

Εισπράξαμε τόσο ήλιο, που σε καλό να μας βγει και να μην αρπάξουμε κανένα κρυολόγημα. Δυστυχώς ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας ήταν λίγος. Σ' ένα τέτοιο περιβάλλον ένα ουζάκι με μεζέ θα ήταν υπέροχο.

Κάποια στιγμή, εκεί στη ΔΕΗ, δίπλα στην ταβέρνα “Το Πεύκο” έσβησα τη μηχανή, να απολαύσω λίγο το τοπίο. Κι όταν πήγα να την ξαναβάλω μπροστά, τα “στύλωσε” από την μπαταρία και δεν έπαιρνε μπροστά με τίποτα. Τηλεφώνησα στην οδική βοήθεια EXPRESS SERVICE κι άντε τώρα να μας βρει εδώ, στου διαόλου τη μάνα, το συνεργείο...

Ευτυχώς, δέκα λεπτά αργότερα, μια προσπάθεια με τη μίζα πέτυχε κι έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τα Παλούκια.

Μάλλον η μπαταρία τα “έφτυσε” και θέλει αλλαγή...