Εκτός επικαιρότητας ταξιδεύουμε σήμερα. Ζήλεψα το βιωματικό στοιχείο των άρθρων του Νίκου και είπα να σας αφηγηθώ κάτι από την εποχή που ζούμε. Είναι καιρός απογραφής. Απογραφής κτιρίων και πληθυσμού της Ελλάδας. Σε λίγο, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, θα ξεχυθούν στους δρόμους σε Αθήνα και επαρχεία απογραφείς κτιρίων και πληθυσμού.


Προσωπικά ήμουν στους επιλαχόντες απογραφείς κτιρίων και ξεκίνησα το Σάββατο την περιπλάνηση μου στον τομέα που μου ανέθεσαν.Μου ανέθεσαν μερικά ορεινά χωριά της Άνδρου. Τα βρήκα στον χάρτη και πήγα. Πραγματικά χρειάζεσαι χάρτη για να μπορέσεις να κινηθείς σωστά μέσα στα χωριά. Διάσπαρτα σπίτια εδώ κι εκεί.


Μικρές μικρές συνοικίες αποτελούμενες από κατοικήσιμα και μη σπίτια. Βαδίζεις μέσα στα σοκάκια των χωριών και αντικρίζεις δύο διαφορετικά πρόσωπα. Το ένα πρόσωπο είναι η εγκατάλειψη. Σπίτια έρημα. Κλειστά με σκουριασμένες αλυσίδες. Χορταριασμένες πόρτες που προσπαθούν να κρατηθούν ζωντανές απ' τη σάρωση του χρόνου. Παράθυρα ακίνητα στο χρόνο. Μπορείς να δεις μέσα την εποχή που εγκαταλείφτηκαν. Όλα είναι όπως όταν έβγαλαν τελευταία φορά το κλειδί απ' την πόρτα φεύγοντας.


Απ' την άλλη πλευρά το πρόσωπο ανθρώπων που προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον τόπο τους. Μόνοι τους σε ένα χωριό. Έχουν απομείνει σαν φύλακες της ζωής τους. Κυρίως ηλικιωμένοι και ελάχιστοι νέοι. Τους συναντάς το απόγευμα να κάνουν μικροδουλειές στο σπίτι ή να φροντίζουν τον κήπο τους. Ξεπροβάλει από τη γωνία ένας παππούς που κουβαλάει στην πλάτη του έναν τενεκέ από τυρί που τον έχει γεμίσει με χώμα. Προσπαθεί να φροντίσει το χωράφι του. Ένας άλλος μεσόκοπος κύριος κουβαλάει και αυτός στην πλάτη του ένα πλαστικό βαρέλι με τροφή για τα λίγα ζώα που εκτρέφει.


Σχεδόν απομονωμένοι απ' τον υπόλοιπο κόσμο, ζουν στο δικό τους ρυθμό. Περπατάνε με βήμα αργό. Σκεπτικοί. Σαν να θέλουν να αποφύγουν το αναπόφευκτο. Την ερήμωση. Ο χρόνος εκεί κυλάει διαφορετικά. Μιλώντας με τους ντόπιους που συνάντησα στη διαδρομή μου, συνειδητοποίησα πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να κρατήσουν τους νέους στα χωριά. Όλοι φεύγουν για την Αθήνα. Μένουν μόνοι πίσω, σαν θεματοφύλακες της ιστορίας.


Μιας ιστορίας που ξεκινάει αιώνες πίσω και καταλήγει στο σήμερα. Μιας ιστορίας γραμμένης στο χαρτί του χρόνου και στις πέτρες των σπιτιών. Ζωές που πέρασαν και χάθηκαν. Γενιές με δυνατά όνειρα όσο δυνατά είναι και τα σπίτια που στέκουν ακόμα όρθια.Περιδιαβαίνεις και συναντάς παλιές εικόνες. Λάμπες δημόσιου φωτισμού από τη δεκαετία του 1960.


Στάμνες για πόσιμο νερό από την πηγή του χωριού. Την παραδοσιακή πλύστρα του χωριού όπου οι γυναίκες έπλεναν με κόπο τα ρούχα της οικογένειας. Ένα παγκάκι σημαδεμένο απ' το πέρασμα του χρόνου. Κι ένα πουλί που κουρνιάζει έξω απ' το κλειστό παράθυρο, σα να περιμένει τους νοικοκυραίους να ξανάρθουν.Αυτή είναι η ζωή στο χωριό. Ήρεμη, γαλήνια, γεμάτη στοχασμούς. Απομονωμένη από κάθε τι πολύβουο και περίπλοκο. Βασισμένη σε απλές αρχές ευτυχίας. Πίστη, απλότητα, γενναιοδωρία, υπομονή, ελπίδα.