ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 01/04/2010
Έχουμε λόγους σοβαρούς να περιμένουμε την Ανάσταση. Και δεν εννοώ κατ' ανάγκην την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, όπως περιγράφεται από τους Ευαγγελιστές. Αυτό, έτσι κι αλλιώς θα γίνει. Για μένα Ανάσταση θα' ταν να ξανάρθει το χαμόγελο στους ανθρώπους, η αισιοδοξία για μια καλύτερη ζωή όπου θα υπάρχει δικαιοσύνη, ασφάλεια και όπου η ανάπτυξη των εργατικών ανθρώπων θα ήταν κάτι το φυσιολογικό.

Έχει μαυρίσει η ψυχή μας τον τελευταίο καιρό. Η Ελλάδα στα όρια της πτώχευσης και οι κάτοικοι αυτής της χώρας βιώνουν τις πιο δύσκολες μέρες τους.

Μέσα σ' ένα τέτοιο κακό κλίμα βρίσκουν έδαφος, διαχέονται με ευκολία και πιάνουν τόπο, κάθε περίεργη σπερμολογία που έχει να κάνει με τα... νεύρα μας.

Δεν ξέρω αν το έχετε πάρετε πάρει εσείς, εγώ το πήρα εκείνο το περίφημο e-mail που στέλνεται δήθεν εμπιστευτικά και κάνει λόγο για... επιστροφή στη δραχμή προσδιορίζοντας μάλιστα το χρόνο για τη Μεγάλη Πέμπτη οπότε να υπάρχει ο χρόνος να προσαρμοστεί χωρίς επικίνδυνους τριγμούς το τραπεζικό σύστημα.

Αυτό είναι το ένα στοιχείο. Που συνεχίζει, ως σενάριο να θέλει να ακολουθεί και υποτίμηση της δραχμής. Κάτι τέτοια ακούν οι... έχοντες και τρέχουν να βγάλουν από τις τράπεζες τις οικονομίες τους. Πέντε δις έκαναν φτερά την προηγούμενη Τετάρτη σύμφωνα με στοιχεία των τραπεζών. Οι μικρές μάλιστα «στέγνωσαν». Πού υπάρχουν τόσα χρήματα και πού τα πάνε, αλήθεια όσοι τα έχουν στις τράπεζες και τα βγάζουν;

Εκεί όμως που έφαγα δυνατή γροθιά στο στομάχι ήταν το βράδυ της Κυριακής των Βαϊων όταν άκουσα από τα έκτακτα δελτία για το διαμελισμό του 15 χρονου Αφγανού στα Κάτω Πατήσια και τον σοβαρό τραυματισμό της 11χρονης αδερφής του και της μητέρας τους.

Βέβαια πρόλαβαν οι άθλιοι «συνεργάτες» της ασφάλειας, κατ’ ευφημισμό «δημοσιογράφοι», πριν ακόμα γίνει ταυτοποίηση του νεαρού να πουν ότι πρόκειται για περίπτωση παρόμοια με του Σάββα Ξηρού. Η φαντασία τους ήταν τέτοια που έγραφαν ότι δήθεν η βόμβα έσκασε μέσα στο σακίδιο που μετέφερε στην πλάτη του. Ότι πιο αναληθές δηλαδή.

Το δράμα μας, ως κοινωνία, είναι ότι τέτοιοι άνθρωποι σαν τους Αφγανούς ζουν ανάμεσά μας και... τρέφονται από τα σκουπίδια μας. Κανείς υπεύθυνος δεν βγήκε να εκφράσει τον αποτροπιασμό του. Κι όμως. Υπάρχουν βράδια που έχω δει κι εγώ ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Και όχι μόνο στο κέντρο αλλά και τις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας.

Ποιο κράτος πρόνοιας, ποια εκκλησία, ποια κοινωνία αλληλεγγύης... Όλα έχουν ισοπεδωθεί. Αυτή η οικογένεια ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου στην Ελλάδα, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, μακριά από τους πολέμους, τη φτώχεια, το θάνατο. Είχαν χάσει ήδη τον πατέρα τους από βόμβα και πίστευαν πως στη χώρα που γεννήθηκε ο πολιτισμός και η δημοκρατία τα πράγματα θα' ταν αλλιώς.

Αλλά βίωσαν μια σκληρή πραγματικότητα. Στα σκουπίδια αναζητούσαν λίγα ψίχουλα για να ζήσουν. Εκεί συνάντησαν και το θάνατο να τους έχει στήσει καρτέρι.

Λένε πως η Ανάσταση του Θεανθρώπου γαληνεύει τις ψυχές των ανθρώπων, λένε πως μας κάνει καλύτερους. Αν είναι έτσι μακάρι αυτή η κοινωνική έκρηξη που έρχεται να μην σκοτώσει αθώους που μοχθούν καθημερινά για να επιβιώσουν.

Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι δεν το βλέπουν αυτοί που θα έπρεπε. Γιατί αν το έβλεπαν κάποια μέτρα θα έπαιρναν. Υπέρ του απλού λαού και όχι εναντίον του. Απ' αυτά ξέρουν όλοι. Το δύσκολο είναι να αγωνίζεσαι για το κοινό καλό.

Ας φέρει η φετινή Ανάσταση λίγο χαμόγελο και αισιοδοξία στους ανθρώπους. Παραμαύρισε η ψυχή μας...

• Το κείμενο αυτό γράφτηκε τη Μεγάλη Δευτέρα και κυκλοφορεί ήδη στην εβδομαδιαία εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ", όταν οι πληροφορίες για τον μικρό Αφγανό που έχασε τη ζωή του στην προσπάθεια του για επιβίωση, ήταν ακόμα συγκεχημένες. Έτσι είχαμε νεκρό από βόμβα τον πατέρα που όμως έκανε... δηλώσεις στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Δείτε ΕΔΩ τις σπαρακτικές δηλώσεις της χαροκαμένης μάνας. Και λεγόμαστε άνθρωποι...