Ολοκληρώθηκε άλλο ένα τεύχος του «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηροδρόμου». Όλα σε καλό δρόμο!
Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της νέας εφημερίδας του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ που βγάλαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Μπορείτε να τη διαβάσετε κι εσείς πατώντας ΕΔΩ, εφόσον βεβαίως μπορείτε να βρείτε κάτι ενδιαφέρον σε ένα έντυπο που απευθύνεται στους συνταξιούχους των ΗΣΑΠ.
Τα καταφέραμε κι αυτή τη φορά να κινηθούμε μέσα στο χρονοδιάγραμμα που είχαμε θέσει καθώς παραλάβαμε την ύλη για την εφημερίδα «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος». Είναι ζήτημα υπευθυνότητας κι αυτό δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση.Πόσο, περίπου, «κοιλοπονά» μια τέτοια προσπάθεια; Όχι περισσότερο από μια εβδομάδα, ημερολογιακή… Από το να παραλάβω την ύλη, μέχρι να «κλείσουμε», μετά τις όποιες διορθώσεις ενδεχομένως προκύψουν…
Και σκεφθείτε ότι ξεκινήσαμε για ένα 12σέλιδο… Ενώ όμως «έστηνα» το κασέ και υλοποιούσα τη σελιδοποίηση, σχεδιάζοντας την, διαπίστωσα ότι είχαμε ένα… περίσσευμα 4 σελίδων. Θα μπορούσαμε να το αφήσουμε για την επόμενη έκδοση. Ωστόσο έκρινα φρόνιμο να επικοινωνήσω με τον πρόεδρο του Σωματείου, Θύμιο Ρουσιά και πήρα το Ο.Κ. να την κάνουμε 16σέλιδη, όπως όλα τα τεύχη της τελευταίας περιόδου.
Αυτό είναι που μου άρεσε πάντα μ’ αυτούς τους ανθρώπους… Εδώ και 22 χρόνια, γιατί τόσα κλείνει το έντυπο από τότε που το δημιουργήσαμε με τον Μανώλη Φωτόπουλο, πρόεδρο τότε του Συλλόγου (αργότερα έγινε Σωματείο…) έτσι συνέβαινε. Και παρά το γεγονός ότι περάσαμε πολλά με τα διάφορα τυπογραφεία που συνεργαστήκαμε, ποτέ δεν αντιμετωπίσαμε ουσιαστικό πρόβλημα.
Διότι υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει η καλή διάθεση για συνεννόηση, που απουσιάζει για ένα αδιευκρίνιστο λόγο, από τις συνεργασίες των περισσοτέρων ανθρώπων, έξω στον κόσμο.
Αλλά γι’ αυτό θα γράψω ένα σημείωμα 300 λέξεων στην επόμενη έκδοση, όπως ακριβώς κάνω κάθε χρόνο. Επώνυμο, από τα σπάνια επώνυμα άρθρα μου που δημοσιεύω εδώ, διότι απλά έχω τη δημοσιογραφική του ευθύνη και εκτιμώ ότι δεν πρέπει να καταχρώμαι το χώρο της.
Γράφουν οι ίδιοι και αυτό τους αρέσει… Έτσι είναι φυσικό να περιμένουν με λαχτάρα κάθε καινούρια έκδοση… Τόσο που δεν έχουν την υπομονή να τυπωθεί για να τη διαβάσουν, αλλά σπεύδουν στον ιστότοπο του Σωματείου που επίσης, έχουμε μαζί δημιουργήσει, προκειμένου να τη βρουν και να την «ξεφυλλίσουν» πριν ακόμα ολοκληρωθεί η εκτύπωση της στο πιεστήριο και ταχυδρομηθεί για τα σπίτια τους, όπου κι αν μένουν, στην Ελλάδα ή το εξωτερικό.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό (οι τακτικοί αναγνώστες μου το θυμούνται…), αλλά πρόκειται για μια πολύ καλή συνεργασία και χαίρομαι πραγματικά κάθε φορά που σχεδιάζω και διεκπεραιώνω ένα καινούριο φύλλο… Διότι αυτοί με το χαμόγελο και την καλή συμπεριφορά τους δείχνουν έμπρακτα πόσο εκτιμούν και σέβονται τη δουλειά μου.
Και αυτό είναι πολύ όμορφο από όποια πλευρά κι αν το δεις… Προσπαθώ, λοιπόν, να δίνω το καλύτερο που μπορώ στη συνεργασία με ορατά τα αποτελέσματα: Είμαι δίπλα τους και υλοποιώ τις ιδέες τους που προβάλλονται μέσα από τη δράση τους, όσο πιο θετικά γίνεται. Και φαίνεται από τα τόσα χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ, ότι τα καταφέρνουμε… Το βλέπω στα πρόσωπα τους και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις.
Με το χαμόγελο που δεν λείπει, σε εποχές δύσκολες, πορεύονται για οδηγό, προσπαθώντας να ακούν και να υιοθετούν τις συμβουλές επαγγελματιών συνεργατών τους. Πραγματικά είμαι χαρούμενος γι’ αυτή τη συνεργασία…
Φθινοπωρινή θάλασσα… Έτσι τη χαρακτηρίζει η φίλη μου, ποιήτρια και λογοτέχνης, Παυλίνα Παμπούδη… Και τις δύο φωτογραφίες που βλέπετε εδώ τις τράβηξε και τις ανέβασε στο Facebookαπό το κινητό της τηλέφωνο. Το κάνει αυτό συχνά η Παυλίνα και μου αρέσει… Δεν ξέρω ποιος είναι ο τόπος, αλλά και τι σημασία έχει… Μερικές φορές αυτό που μετράει είναι πώς βλέπει τη φωτογραφία η καρδιά μας…
Παραλία έρημη, μόνη… Απουσιάζει ο άνθρωπος που της δίνει ζωή… Κι ωστόσο, πάντα ο άνθρωπος έχει ανάγκη από επικοινωνία. Γι’ αυτό η Παυλίνα τις μοιράστηκε αυτές τις φωτογραφίες μέσω του διαδικτύου… Παροπλισμένη βαρκούλα, όχι καρδιά, εντάξει; Κι ωστόσο επειδή πρέπει να έχουμε μια όμορφη γλώσσα επικοινωνίας όλοι οι άνθρωποι, δείτε αυτό ΕΔΩ το βίντεο. Θα μας μάθει πολλά.