Από την συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, το μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής...

Το κείμενο αυτό το έγραψα την πρώτη μέρα της τετραήμερης απεργία και το έβαλα στο σημειωματάριο. Η επικαιρότητα θέλει να μπαίνουν σ' αυτό το χώρο επίκαιρες ειδησούλες. Μιας και η απεργία τελείωσε, αλλά καθώς δείχνουν τα πράγματα θα τα ξαναπούμε σύντομα στου δρόμους, είπα να μην πάει χαμένο. Έτσι το έβαλα στην κεντρική σελίδα. Αφορά εμάς, τους δημοσιογράφους:

Αυτή η κωλο-τηλεόραση δημιούργησε, ανάμεσα στα άλλα κακά που έφερε και μια πλαστή εικόνα για τους δημοσιογράφους. Ξαφνικά γίναμε οι γραβατοφορεμένοι υπηρέτες του συστήματος και των αφεντάδων μας...

Ώρες – ώρες αισθάνομαι ντροπή για όσα ακούω σχετικά με τον κλάδο μου. Όχι πως είναι όλα όσα μας καταλογίζουν άδικα, αλλά με “τσαντίζει” αυτή η ισοπέδωση και ο μηδενισμός.
Και επειδή δεν είμαστε όλοι ίδιοι, έπαψα να λέω τι δουλειά κάνω και προσπαθώ καθημερινά να είμαι όσο γίνεται πιο αντικειμενικός στη δουλειά μου.

Θα μου πείτε τι τα λέω όλα αυτά τώρα... Ε να, με αφορμή τις δύο 48ωρες απεργίες βγαίνει αυτός ο προβληματισμός...

Διότι είθισται όταν απεργούν κάποιοι άνθρωποι διεκδικώντας το δίκιο τους, να απευθύνονται στην κοινωνία και να ζητούν την κατανόηση της για τα προβλήματα που δημιουργούνται από την έλλειψη προϊόντος, αλλά και τη συμπαράστασή τους.

Αναρωτιέμαι από πού θα ζητήσουν συμπαράσταση οι άνθρωποι των ΜΜΕ; Από αυτούς που με τις ειδήσεις τους, τους οδηγούν σε εθνική κατάθλιψη; Μα αυτοί έχουν την εκτίμηση ότι πρόκειται για “αλήτες – ρουφιάνους – δημοσιογράφους”...

Δύσκολοι καιροί για να κάνεις με αξιοπρέπεια τη δουλειά σου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα σκύψουμε το κεφάλι και θα το βάλουμε κάτω. Μάθαμε να δίνουμε μάχες και να τις κερδίζουμε...